ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៦

កាល​ហើរ​ទៅ​ ​ក្នុង​ទិស​ណាៗ​ ​រមែង​មានតែ​ទម្ងន់​ស្លាប​ ​របស់​ខ្លួន​ប៉ុណ្ណោះ​ ​ហើរ​ទៅ​ ​មាន​ឧបមា​ដូចម្តេច​មិញ​ ​មាន​ឧបមេយ្យ​ ​ដូច​ភិក្ខុ​ជា​អ្នក​សន្តោស​ ​ដោយ​ចីវរ​ ​ជា​គ្រឿង​រក្សា​កាយ​ ​ដោយ​បិណ្ឌបាត​ ​ជា​គ្រឿង​រក្សា​ផ្ទៃ​ ​កាលបើ​ចេញទៅ​ ​ក្នុង​ទិស​ណាៗ​ ​តែង​កាន់​យក​ ​(​តែ​គ្រឿងបរិក្ខារ៨ប៉ុណ្ណោះ​)​ ​ជាប់​ជាមួយនឹង​ខ្លួន​ ​ចេញទៅ​ ​ដូច្នោះឯង​។​
 [​១៧​]​ ​ភិក្ខុ​នោះ​បរិបូណ៌​ដោយ​សីលក្ខន្ធ​ដ៏​ប្រសើរ​នេះ​ហើយ​ ​តែង​ទទួល​នូវ​សេចក្តី​សុខ​ ​ដែល​មិន​មានទោស​ ​ខាងក្នុង​សន្តាន​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​បានឃើញ​រូប​ដោយ​ភ្នែក​ ​មិន​កួច​កាន់​នូវ​និមិត្ត​ ​មិន​កួច​កាន់​ ​នូវ​អនុព្យញ្ជនៈ​ ​អភិជ្ឈា​ ​និង​ទោមនស្ស​ ​ជាអកុសល​ធម៌​ដ៏​លាមក​ ​តែង​គ្រប​សង្កត់​នូវ​បុគ្គល​ ​ដែល​មិន​សង្រួម​ ​នូវ​ចក្ខុន្ទ្រិយ​ ​ព្រោះហេតុតែ​មិនបាន​សង្រួម​នូវ​ចក្ខុន្ទ្រិយ​ណា​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ក៏​ប្រតិបត្តិ​ ​ដើម្បី​សង្រួម​ ​នូវ​ចក្ខុន្ទ្រិយ​នោះ​ ​រក្សា​នូវ​ចក្ខុន្ទ្រិយ​ ​ដល់​នូវ​ការ​សង្រួម​ ​ក្នុង​ចក្ខុន្ទ្រិយ​។​ ​បានឮ​សំឡេង​ដោយ​ត្រចៀក​.​.​.​ ​បាន​ធុំក្លិន​ដោយ​ច្រមុះ​.​.​.​ ​បាន​ទទួល​រស​ ​ដោយ​អណ្តាត​.​.​.​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៣៩ | បន្ទាប់
ID: 636831628169725484
ទៅកាន់ទំព័រ៖