ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៧

បើ​បុគ្គល​ ​មិនបាន​នូវ​សំឡាញ់​ ​ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា​ ​ជា​គ្រឿង​រក្សាខ្លួន​ ​ជា​អ្នកប្រាជ្ញ​ ​មានធម៌​ជា​គ្រឿង​នៅ​សប្បាយ​ ​ត្រាច់​ទៅជាមួយ​គ្នា​ទេ​ ​បុគ្គល​នោះ​ ​គួរ​ត្រាច់​ទៅ​តែម្នាក់ឯង​ ​ប្រៀប​ដូចជា​ព្រះរាជា​ ​លះបង់​ដែន​ ​ដែល​ខ្លួន​ឈ្នះហើយ​ ​(​ត្រាច់​ទៅ​ម្នាក់ឯង​)​ ​ពុំ​នោះ​សោត​ ​ប្រៀប​ដូច​ដំរី​ ​ដ៏​ប្រសើរ​ ​(​ត្រាច់​ទៅ​ម្នាក់ឯង​)​ ​ក្នុង​ព្រៃ​ ​ការ​ត្រាច់​ទៅ​ ​នៃ​បុគ្គល​ម្នាក់ឯង​ ​ហៅ​ពេញជា​ប្រសើរ​ ​ព្រោះ​បុគ្គល​ពាល​ ​គ្មាន​សា​ហាយ​តា​គុណ^{​(​១​)​} ​ទេ​ ​មួយទៀត​ ​បុគ្គល​ ​គួរ​ត្រាច់​ទៅ​តែម្នាក់ឯង​ ​តែថា​ ​មិន​គួរ​ធ្វើអំពើ​លាមក​ឡើយ​ ​ដូច​ដំរី​ដ៏​ប្រសើរ​ ​មាន​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​តិច​ ​(​ត្រាច់​ទៅ​តែម្នាក់ឯង​)​ ​ក្នុង​ព្រៃ​។​