ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៧

 [​៣​]​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​មួយទៀត​ ​ភិក្ខុ​មិន​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​នូវ​មនុស្ស​សញ្ញា​ ​មិន​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​នូវ​អរញ្ញ​សញ្ញា​ទេ​ ​តែ​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​នូវ​សភាវៈ​មួយ​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យ​បឋវី​សញ្ញា​ ​(​សេច​ក្តី​សគាល់​ថា​ដី​)​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​មានចិត្ត​ស្ទុះ​ទៅ​ ​ជ្រះថ្លា​ ​តាំងនៅ​ស៊ប់​ ​ជឿស៊ប់​ក្នុង​បឋវី​សញ្ញា​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ស្បែក​គោ​ ​ដែលគេ​កោស​ ​គេ​រូស​ ​ដោយ​ខ្នោស​ ​មាន​ឧបមា​ដូចម្តេច​មិញ​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​មាន​ឧបមេយ្យ​ ​ដូចជា​ទីណា​ ​ខ្ពស់​ ​ទាប​ ​ឆ្លង​ទឹក​ ​ឆ្លង​ភក់​ ​មាន​ដង្គត់​ ​និង​បន្លា​ច្រូងច្រាង​ ​មាន​ភ្នំ​រដិបរដុប​ ​ដែល​មាននៅ​លើ​ផែនដី​នេះ​ ​ភិក្ខុ​មិន​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​នូវ​ទី​ទាំងអស់​នោះ​ទេ​ ​តែ​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ ​នូវ​សភាវៈ​មួយ​ ​ព្រោះ​អា​ស្រ័​បឋវី​សញ្ញា​ ​ក៏​ដូច្នោះ​ដែរ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​មានចិត្ត​ស្ទុះ​ទៅ​ ​ជ្រះថ្លា​ ​តាំងនៅ​ស៊ប់​ ​ជឿស៊ប់​ ​ក្នុង​បឋវី​សញ្ញា​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ដឹង​ច្បាស់​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​សេចក្តី​ក្រវល់ក្រវាយ​ទាំងឡាយ​ណា​ ​នៅ​មាន​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យ​មនុស្ស​សញ្ញា​ ​សេចក្តី​ក្រវល់ក្រវាយ​ទាំងនោះ​ ​មិន​មាន​ក្នុង​ទីនេះ​ទេ​ ​សេចក្តី​ក្រវល់ក្រវាយ​ទាំងឡាយ​ណា​នៅ​មាន​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យ​អរញ្ញ​សញ្ញា​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៤ | បន្ទាប់
ID: 636847433997024329
ទៅកាន់ទំព័រ៖