ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៩

​ថា​តិច​ឡើយ​ ​ដ្បិត​ភ្លើង​នោះ​ ​លុះ​បាន​កម្ទេច​ជា​គ្រឿង​ឆេះ​ហើយ​ ​នឹង​ទៅជា​ភ្លើង​ធំ​បាន​ ​ភ្លើង​នោះ​ ​ចួប​នឹង​មនុស្ស​ប្រុស​ក្តី​ ​ស្រី​ក្តី​ ​ដែល​ល្ងង់​ ​តែង​ឆេះ​ក្នុង​កាលណា​មួយ​ ​ព្រោះហេតុនោះ​ ​បុគ្គល​ ​កាល​រក្សា​ជីវិត​របស់​ខ្លួន​ ​គប្បី​វៀរ​នូវ​ភ្លើង​នោះ​ ​ភ្លើង​ជាស​ភាវៈ​ធ្វើឲ្យ​ស្អាត​ ​ជាស​ភាវៈ​មានផ្លូវ​ខ្មៅ​ ​បើ​ឆេះ​នូវ​ព្រៃ​ណា​ ​ឯស​ភាវៈ​ដុះ​នៅ​លើ​ផែនដី​ទាំងឡាយ​ ​(​មាន​ឈើ​ ​និង​ស្មៅ​ជាដើម​)​ ​តែង​ដុះឡើង​ក្នុង​ព្រៃ​នោះ​វិញ​ ​ក្នុង​កាលដែល​កន្លងទៅ​នៃ​ថ្ងៃ​ ​និង​យប់​ ​ឯ​ភិក្ខុ​ដែល​បរិបូណ៌​ដោយ​សីល​ ​បើ​ឆេះ​នូវ​បុគ្គល​ណា​ដោយ​តេជះ​ហើយ​ ​ពួក​កូន​ ​និង​សត្វ​ចិញ្ចឹម​របស់​បុគ្គល​នោះ​ ​ក៏​មិន​មាននៅ​ ​ពួក​ជន​ជា​ញាតិ​ ​ក៏​មិនបាន​នូវ​ទ្រព្យ​ ​ឯ​ពួក​ជន​មិនមែន​ជា​កូនចៅ​ ​និង​ជន​មិនមែន​ជា​ញាតិ​ទាំងនោះ​ ​(​មិន​ចម្រើនឡើង​)​ ​ដូចជា​ត្នោត​កំបុតក​ ​