ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៩

​[​៥២២​]​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​ថា​ ​បុគ្គល​ ​មាន​កាយ​ស្ងប់​រម្ងាប់​ ​មានចិត្ត​រួច​ស្រឡះ​ ​ដោយ​ប្រពៃ​ហើយ​ ​មិនបាន​តាក់តែង​ ​មានស្មារតី​ ​មិន​មាន​ទី​អាល័យ​ ​បានដឹង​ច្បាស់​នូវ​ចតុ​សច្ចធម៌​ ​មាន​ចតុត្ថជ្ឈាន​ប្រាសចាក​វិតក្កៈ​ ​មិន​កម្រើក​ ​(​ព្រោះ​ទោសៈ​)​ ​មិន​រឭក​ ​(​ព្រោះ​រាគៈ​)​ ​មិន​ងោក​ងក់​ ​(​ព្រោះ​មោហៈ​)​ ​ភិក្ខុ​ក្នុង​សាសនា​នេះ​ ​ជា​អ្នក​ច្រើន​ដោយ​វិហារធម៌​ ​យ៉ាងនេះ​ ​ឆ្លង​នូវ​អន្លង់​ ​ប្រព្រឹត្តទៅ​ក្នុង​ទ្វារ​ទាំង៥​ ​បាន​ឆ្លង​នូវ​អន្លង​ ​ប្រព្រឹត្តទៅ​ក្នុង​មនោទ្វារ​មួយទៀត​ ​ជាគម្រប់៦​ ​ក្នុង​អត្តភាព​នេះ​ ​កាម​សញ្ញា​ទាំងឡាយ​ ​ជា​ខាងក្រៅ​ ​មិនបាន​ប្រទះ​បុគ្គល​ ​មាន​ឈាន​ច្រើន​នោះ​ ​យ៉ាងនេះ​ឯង​។​

​បុគ្គល​ ​ជា​អ្នក​ប្រព្រឹត្តទៅ​ក្នុង​គណៈ​ ​និង​សង្ឃ​ ​បាន​កាត់​បង់​នូវ​តណ្ហា​ ​មួយទៀត​ ​ពួក​ជន​ច្រើន​នាក់​ ​មាន​សទ្ធា​ ​នឹង​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​ចំណែក​មួយ​ ​ព្រះ​សាស្តា​នេះ​ ​មិន​មាន​ទី​អាល័យ​ ​បាន​ដណ្តើម​យក​ ​នូវ​ប្រជុំជន​ដ៏​ច្រើន​ ​អំពី​ដៃ​នៃ​មច្ចុរាជ​ ​ហើយ​នាំទៅ​កាន់​ត្រើយ​ ​គឺ​ព្រះនិព្វាន​។