ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៩

​សីលៈ​ ​បាន​ដល់​សម្មាវាចា​ ​សម្មា​កម្មន្តៈ​ ​និង​សម្មាអាជីវៈ​ ​ឈ្មោះថា​ជីវិត​ដ៏​ឧត្តម​ ​មិនមែន​បរិសុទ្ធ​ដោយ​គោត្រ​ ​មិនមែន​បរិសុទ្ធ​ដោយ​ទ្រព្យ​ ​ព្រោះហេតុនោះ​ឯង​ ​បុរស​ជា​បណ្ឌិត​ ​កាលបើ​ឃើញច្បាស់​ ​នូវ​ប្រយោជន៍​ ​របស់​ខ្លួន​ ​គួរតែ​ពិចារណា​នូវ​ធម៌​ ​ដោយ​ឧបាយ​នៃ​ប្រាជ្ញា​ ​រមែង​បរិសុទ្ធ​ ​ក្នុង​អរិយមគ្គ​នោះ​ ​យ៉ាងនេះ​ឯង​ ​ព្រះ​សារីបុត្ត​ ​ទើប​ជា​បុគ្គល​ ​(​ប្រសើរ​)​ ​ដោយ​បញ្ញា​ផង​ ​ដោយ​សីល​ផង​ ​ដោយ​ការ​ស្ងប់​រម្ងាប់​ផង​ ​ភិក្ខុ​ដែល​ប្រសើរ​ដោយ​គុណធម៌​ប៉ុណ្ណេះ​ ​ទើប​គួរ​ជា​អ្នក​ដល់​នូវ​ព្រះនិព្វាន​។​

 ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ទេវបុត្ត​នោះ​ ​បាន​ពោល​គាថា​នេះ​ ​លុះ​ពោល​ដូច្នេះហើយ​ ​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​តថាគត​ ​ធ្វើ​ប្រទក្សិណ​ហើយ​ ​ក៏​បាត់​អំពី​ទីនោះ​ទៅ​។​
 [​២៧៩​]​ ​កាលបើ​ព្រះមានព្រះភាគ​ទ្រង់​មាន​ព្រះពុទ្ធដីកា​ ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​ព្រះ​អានន្ទ​មាន​អាយុ​ ​ក្រាបបង្គំទូល​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ដូច្នេះ​ថា​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ទេវបុត្ត​នោះ​ឯង​ ​ប្រាកដជា​អនាថបិណ្ឌិក​ ​ព្រោះ​អនាថបិណ្ឌិក​គហបតី​ ​ជ្រះថ្លា​ក្រៃពេក​ ​ក្នុង​ព្រះ​សារីបុត្ត​មាន​អាយុ​។​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​ថា​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​មែនណាស់​ហើយ
ថយ | ទំព័រទី ១៤៨ | បន្ទាប់
ID: 636848431395876990
ទៅកាន់ទំព័រ៖