ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ២៩

​មនុស្ស​កំណាញ់​ ​ភ័យ​ចំពោះ​ហេតុ​ណា​ ​ហើយ​មិន​ឲ្យ​ទាន​ ​ហេតុ​នោះ​ឯង​ ​ជា​ភ័យ​របស់​អ្នក​មិន​ឲ្យ​ ​បុគ្គល​កំណាញ់​ ​ខ្លាច​ចំពោះ​ហេតុ​ណា​ ​ព្រោះ​សេចក្តី​ឃ្លាន​ ​និង​ស្រេក​ ​ហេតុ​នោះ​ឯង​ ​តែង​ពាល់ត្រូវ​បុគ្គល​ពាល​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​និង​លោកខាងមុខ​ ​ព្រោះហេតុនោះ​ ​សាធុជន​ ​គួរតែ​កំចាត់​បង់​នូវ​សេចក្តី​កំណាញ់​ ​ជា​អ្នក​គ្រប​សង្កត់​នូវ​មន្ទិល​ ​ហើយ​ត្រូវឲ្យ​ទាន​ ​(​ព្រោះថា​)​ ​បុណ្យ​ទាំងឡាយ​ ​ជាទី​ពឹង​របស់​ពួក​សត្វ​ក្នុង​លោកខាងមុខ​។​

​ពួក​ជន​ណា​ ​កាល​ទ្រព្យ​មាន​តិច​ ​ក៏​នៅតែ​ឲ្យ​ទាន​បាន​ ​ដូចជា​អ្នកដើរ​ផ្លូវ​ឆ្ងាយ​ ​(​ចែក​ស្បៀង​ដែល​មាន​តិចតួច​ ​ដល់គ្នា​បាន​)​ ​កាលបើ​គេ​ស្លាប់​រាល់គ្នា​ ​ជន​នោះ​ឈ្មោះថា​មិន​ស្លាប់​