ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៣
[១៨៥] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ពាក្យជេរប្រទេច មិនជាទីគាប់ចិត្ដដល់តថាគតក្នុងកាលនោះ សំដីជេរប្រទេចនឹងជាទីគាប់ចិត្ដក្នុងកាលឥឡូវនេះដូចម្ដេចបាន ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អំពើនេះមិនមែននាំឱ្យជ្រះថ្លា ដល់អ្នកដែលមិនទាន់ជ្រះថ្លាទេ។បេ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អ្នកទាំងឡាយគប្បីសំដែងឡើងនូវសិក្ខាបទនេះយ៉ាងនេះថា ភិក្ខុពោលពាក្យចាក់ដោត ត្រូវអាបត្ដិបាចិត្ដិយ។
[១៨៦] ដែលហៅថា ពាក្យចាក់ដោតនោះ គឺភិក្ខុពោលចាក់ដោតដោយអាការ១០យ៉ាងគឺ ជាតិ១ ឈ្មោះ១ គោត្ដ ១ ការងារ១ សិល្បសាស្ដ្រ១ អាពាធ១ភេទ១ កិលេស១ អាបត្ដិ១ ពាក្យជេរដ៏ថោកទាប១។
[១៨៧] ដែលហៅថា ជាតិ គឺ ជាតិមានពីរយ៉ាង បានដល់ហីនជាតិ
(១) ១ ឧក្កដ្ឋជាតិ
(២) ១។ ដែលហៅថា ហីនជាតិ គឺជាតិមនុស្សចណ្ឌាល
(៣) ជាតិជាងត្បាញផែង
(៤) ជាតិអ្នកនេសាទ
(៥) ជាតិអ្នកធ្វើរទេះ ជាតិអ្នកចោលសម្រាម ជាតិទាំងនេះហៅថា ហីនជាតិ។ ដែលហៅថា ឧក្កដ្ឋជាតិ គឺជាតិក្សត្រិយ៍ ជាតិព្រាហ្មណ៍ ជាតិទាំងនេះហៅថា ឧក្កដ្ឋជាតិ។
(១) ជាតិថោកទាប។ (២) ជាតិខ្ពង់ខ្ពស់។ (៣) ជាតិមនុស្សច្រលោងខាម ។ (៤) អាចារ្យខ្លះពោលថាជាងចាំង ។ (៥) ជាតិព្រានម្រឹគជាដើម ។
ID: 636783347946107891
ទៅកាន់ទំព័រ៖