ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣០

​ហេតុ​នោះ​ ​បាន​ជា​អ្នក​ឥត​ប្រាជ្ញា​ ​រមែង​សង្កត់សង្កិន​គេ​ ​ដូចជា​គោ​ ​ព្រួត​សង្កត់សង្កិន​គោ​ចាញ់​ ​ដែល​បោល​ទៅ​។​
​[​៣៥៤​]​ ​ស​.​ ​បុគ្គល​ពាល​ចង់​សំគាល់​ក្តី​ ​មិន​សំគាល់​ក្តី​ ​ថា​ ​អ្នកនេះ​អត់ធន់​បាន​ ​ព្រោះ​ខ្លាច​អញ​ ​ក៏​តាម​ការណ៍​ចុះ​ ​តែថា​ ​ប្រយោជន៍​ទាំងឡាយ​ ​មានប្រយោជន៍​ខ្លួន​ជា​សំខាន់​ ​ប្រយោជន៍អ្វី​ ​ឲ្យ​ក្រៃលែង​ជា​ខន្តី​ ​មិន​មាន​ទេ​ ​អ្នកណា​មាន​កំឡាំង​ ​ជា​អ្នក​ស្ងប់​ ​ហើយ​អត់ឱន​ ​ចំពោះ​បុគ្គល​មាន​កំឡាំង​ខ្សោយ​ ​បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​ ​សរសើរ​បុគ្គល​នោះ​ថា​ ​មាន​សេចក្តី​អត់ទ្រាំ​ ​ដ៏​ក្រៃលែង​ ​ព្រោះថា​ ​បុគ្គល​មាន​កំឡាំង​ថយ​ ​តែង​អត់ឱន​ជានិច្ច​ ​កំឡាំង​របស់​ជន​ណា​ ​ជា​កំឡាំង​ពាល​ ​បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​ ​ហៅ​កំឡាំង​ជន​នោះ​ថា​ ​មិនមែន​ជា​កំឡាំង​ទេ​ ​បុគ្គល​ជា​អ្នក​តិះដៀល​ជន​មាន​កំឡាំង​ ​ជា​អ្នក​គ្រប់គ្រង់​ធម៌​ ​មិន​មាន​ទេ​ ​