ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣០

​បុគ្គល​មិន​ធ្វើខ្លួន​ឲ្យ​ក្តៅ​ ​ដោយ​វាចា​ណា​ ​គប្បី​ពោល​វាចា​នោះ​ឯង​ ​មួយទៀត​ ​បុគ្គល​មិន​គប្បី​បៀតបៀន​ពួក​ជន​ដទៃ​ ​(​ដោយ​វាចា​ណា​)​ ​វាចា​នោះ​ឯង​ ​ឈ្មោះថា​ ​សុភាសិត​ ​វាចា​ណា​ ​ដែលគេ​ត្រេកអរ​ ​បុគ្គល​គប្បី​ពោល​ ​នូវ​វាចា​នោះ​ ​ជា​វាចា​ជាទីស្រឡាញ់​ ​បុគ្គល​ពោល​នូវ​វាចា​ណា​ ​មិន​កាន់​យក​វាចា​ដ៏​អាក្រក់​ ​ពោល​នូវ​វាចា​ជាទីស្រឡាញ់​ ​ដល់​ជន​ទាំងឡាយ​ដទៃ​ ​(​បុគ្គល​គប្បី​ពោល​នូវ​វាចា​នោះ​)​ ​ពាក្យពិត​ ​ឈ្មោះថា​ ​ជា​ពាក្យ​មិន​ស្លាប់​ ​ធម៌​នេះ​ជា​ប្រពៃណី​ ​ពួកសប្បុរស​ ​តាំងនៅ​ហើយ​ក្នុង​សច្ចៈ​ ​ដែល​ជា​អត្ថ​ផង​ ​ជា​ធម៌​ផង​ ​ព្រះពុទ្ធ​ទ្រង់​ពោល​វាចា​ណា​ ​ដ៏​ក្សេមក្សាន្ត​ ​ដើម្បី​ដល់​នូវ​ព្រះនិព្វាន​ ​និង​ធ្វើ​នូវ​ទីបំផុត​ទុក្ខ​បាន​ ​វាចា​នោះ​ឯង​ ​ជា​វាចា​ដ៏​ខ្ពង់ខ្ពស់​ ​ជាង​វាចា​ទាំងឡាយ​។​