ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣០

​[​២៩២​]​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​ថា​ ​សេចក្តី​ចំរើន​ ​របស់​បុគ្គល​អ្នកមាន​ស្មារតី​ ​រមែង​មាន​សព្វកាល​ ​អ្នកមាន​ស្មារតី​ ​តែង​ដល់​នូវ​សេចក្តី​សុខ​ ​គុណ​ដ៏​ប្រសើរ​ ​របស់​បុគ្គល​អ្នកមាន​ស្មារតី​ ​រមែង​មាន​ជានិច្ច​ ​តែ​អ្នកមាន​ស្មារតី​ ​មិន​រួចចាក​ពៀរ​ទេ​។​ ​លុះតែ​បុគ្គល​ណា​ ​មានចិត្ត​ត្រេកអរ​ ​ក្នុង​ការ​មិន​បៀតបៀន​ ​អស់​ថ្ងៃ​និង​យប់​ទាំងអស់​ ​មាន​ចំណែក​មេត្តាចិត្ត​ ​ចំពោះ​ពួក​សត្វ​ទាំងពួង​ ​បុគ្គល​នោះ​ ​ទើប​មិន​មាន​ពៀរ​ ​ដោយហេតុ​នីមួយ​ឡើយ​។​