ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣១

​ព្រោះ​សង្ខារ​ជា​បច្ច័យ​។​បេ​។​ ​ការ​កើតឡើង​ព្រម​នៃ​កង​ទុក្ខ​ទាំងអស់​នុ៎ះ​ ​រមែង​មាន​យ៉ាងនេះ​។​
 [​១២៩​]​ ​កាលបើ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​ភិក្ខុ១រូប​ ​ក៏​ក្រាបទូល​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ដូច្នេះ​ថា​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ជរា​ ​និង​មរណៈ​ ​តើ​ដូចម្តេច​ហ្ន៎​ ​មួយទៀត​ ​ជរា​និង​មរណៈ​នេះឯង​ ​ជា​របស់​អ្នកណា​។​ ​ព្រះមានព្រះភាគ​ត្រាស់​ថា​ ​ប្រស្នា​នេះ​មិន​ត្រូវ​ទេ​ ​ហើយ​ទ្រង់​ត្រាស់​តទៅទៀត​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​បុគ្គល​ណា​ ​ពោល​ថា​ ​ជរា​ ​និង​មរណៈ​ ​ដូចម្តេច​ ​មួយទៀត​ ​ជរា​និង​មរណៈ​នេះឯង​ ​ជា​របស់​អ្នកណា​ ​ដូច្នេះ​ក្តី​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​បុគ្គល​ណា​ពោល​ថា​ ​ជរា​ ​និង​មរណៈ​ ​ដទៃ​ ​មួយទៀត​ ​ជរា​និង​មរណៈ​នេះឯង​ ​ជា​របស់​បុគ្គល​ដទៃ​ ​ដូច្នេះ​ក្តី​ ​ពាក្យ​ទាំង២នេះ​ ​មាន​អត្ថ​ដូចគ្នា​ ​ផ្សេង​តែ​ព្យញ្ជនៈ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​កាលបើ​មាន​សេចក្តី​ឃើញថា​ ​ជីវិត​នោះ​ ​ក៏​គឺ​សរីរៈ​នោះ​ ​ដូច្នេះ​ក្តី​ ​ការប្រព្រឹត្តិ​ព្រហ្មចរិយៈ​ ​រមែង​មិន​មាន​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​កាលបើ​មាន​សេចក្តី​ឃើញថា​ ​ជីវិត​ដទៃ​ ​សរីរៈ​ដទៃ​ ​ដូច្នេះ​ក្តី​ ​ការប្រព្រឹត្តិ​ព្រហ្មចរិយៈ​ ​ក៏​រមែង​មិន​មាន​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​ព្រះ​តថាគត​ ​មិន​ប្រកាន់​នូវ​អន្តធម៌​ ​គឺ​ធម៌​ដ៏​លាមក​ ​ទាំង២នោះ​ឡើយ​ ​តែង​សំដែងធម៌​ ​ដោយបទ​កណ្តាល​ថា​ ​ជរា​ ​និង​មរណៈ​កើតមាន​ ​ព្រោះ​ជាតិ​ជា​បច្ច័យ​។
ថយ | ទំព័រទី ១៣៣ | បន្ទាប់
ID: 636848598365057081
ទៅកាន់ទំព័រ៖