ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣២

​ជាស​ភាវៈ​ឲ្យ​ដល់​នូវ​សេចក្តី​ស្ងប់​រម្ងាប់​នៃ​ទុក្ខ១​ ​បុគ្គល​នោះ​ ​អន្ទោល​ទៅ​ ​កំណត់​ត្រឹម៧ជាតិ​ ​ជា​យ៉ាង​យូរ​ ​រមែង​ធ្វើ​នូវ​ទីបំផុត​នៃ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ ​ព្រោះ​អស់​ទៅ​នៃ​សំយោជនៈ​ទាំងពួង​។​ ​ចប់​សូត្រ​ទី១០​។​

​ទ្រង់​សំដែង​ប្រៀប​ដូច​ស្មៅ​ ​និង​កំណាត់ឈើ​ជាដើម១​ ​ផែនដី១​ ​ទឹកភ្នែក១​ ​ទឹកដោះ១​ ​ភ្នំ១​ ​គ្រាប់​ស្ពៃ១​ ​សាវ័ក១​ ​ស្ទឹង​គង្គា១​ ​ដំបង១​ ​បុគ្គល១​។​