ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៣

 ​[​១១១​]​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ភិក្ខុ​កាល​ចុះចិត្តស៊ប់​ ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​ទើប​គួរ​កាត់​នូវ​សញ្ញោជនៈ​ ​ជា​ចំណែកខាង​ក្រោម​បាន​។​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ចុះ​ភិក្ខុ​កាល​ដឹង​ដូចម្តេច​ ​កាល​ឃើញ​ដូចម្តេច​ ​ទើប​អស់​អាសវៈ​ ​ក្នុង​លំដាប់​បាន​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​ភិក្ខុ​ក្នុង​សាសនា​នេះ​ ​ជា​អ្នក​មិន​ចេះដឹង​ ​ជា​បុថុជ្ជន​។​បេ​។​ ​តែង​ដល់​នូវ​សេចក្តី​តក់ស្លុត​ ​ក្នុង​ហេតុ​ដែល​មិន​គួរ​តក់ស្លុត​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​ព្រោះថា​ ​ភិក្ខុ​ជា​បុថុជ្ជន​ ​ជា​អ្នក​មិន​ចេះដឹង​ ​តែង​មាន​សេចក្តី​តក់ស្លុត​នុ៎ះ​ថា​ ​បើ​អាត្មាអញ​ ​នឹង​មិន​មាន​ ​(​បរិក្ខារ​)​ ​របស់​អាត្មាអញ​ ​ក៏​នឹង​មិន​មាន​។​ ​(​បើ​ការ​កសាង​នូវ​កម្ម​ទុក​ ​ក្នុង​អនាគត​)​ ​នឹង​មិន​មាន​ ​(​បដិសន្ធិ​)​ ​របស់​អាត្មាអញ​ ​(​ក្នុង​អនាគត​)​ ​ក៏​នឹង​មិន​មាន​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​ឯ​អរិយសាវ័ក​ ​ជា​អ្នកចេះដឹង​។​បេ​។​ ​តែង​មិនដល់​ ​នូវ​សេចក្តី​តក់ស្លុត​ក្នុង​ហេតុ​ ​ដែល​មិន​គួរ​តក់ស្លុត​ឡើយ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​ព្រោះថា​ ​អរិយសាវ័ក​ ​ជា​អ្នកចេះដឹង​ ​តែង​មិន​មាន​សេចក្តី​តក់ស្លុត​នុ៎ះ​ថា​ ​បើ​អាត្មាអញ​ ​នឹង​មិន​មាន​ ​(​បរិក្ខារ​)​ ​របស់​អាត្មាអញ​ ​ក៏​នឹង​មិន​មាន​ ​(​ការ​កសាង​នូវ​កម្ម​ទុក​ ​ក្នុង​អនាគត​)​ ​ក៏​នឹង​មិន​មាន​ ​(​បដិសន្ធិ​)​ ​របស់​អាត្មាអញ​ ​(​ក្នុង​អនាគត​)​ ​ក៏​នឹង​មិន​មាន​ ​ដូច្នេះ​ឡើយ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ ​វិញ្ញាណ​ ​មាន​រូប​ជាហេតុ​ ​កាលដែល​ឋិតនៅ​ ​ក៏​ឋិតនៅ​បាន​ ​រូបារម្មណ៍​ ​មាន​រូប​ជាទី​តាំង​ ​មាន​កិរិយា​ចូល​ទៅ​ជិត​ ​សេព​នូវ​សេចក្តី​
ថយ | ទំព័រទី ១៣១ | បន្ទាប់
ID: 636849864940301041
ទៅកាន់ទំព័រ៖