ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៣

រមែង​ពិចារណា​ ​ដោយ​ឧបាយ​ ​ដោយ​ប្រកា​រនោះៗ​ ​បុគ្គល​ណា​ ​ឃើញ​នូវ​ខន្ធ​បញ្ចកៈ​នោះ​ ​ដោយ​ឧបាយ​ ​ខន្ធ​បញ្ចកៈ​នោះ​ ​ជា​របស់​សោះសូន្យ​ទទេ​ ​តែង​ប្រាកដ​ ​(​ដល់​បុគ្គល​នោះ​)​។​ ​ការ​លះបង់​ ​នូវ​ធម៌​ទាំង៣​ ​ដែល​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​មាន​បញ្ញា​ដូចជា​ផែនដី​ ​ទ្រង់​ប្រារព្ធ​នូវ​កាយ​នេះ​ ​ហើយ​សំដែង​ ​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ​ចូរ​ឃើញ​នូវ​រូប​ ​ដែលគេ​ចោល​ហើយ​។​ ​អាយុ​ក្តី​ ​ភ្លើងធាតុ​ក្តី​ ​វិញ្ញាណ​ក្តី​ ​តែង​លះបង់​នូវ​កាយ​នេះ​ ​ដែល​ជា​ចំណី​ ​នៃ​សត្វ​ដទៃ​ ​មិន​មាន​ចេតនា​ ​ក្នុង​កាលណា​ហើយ​ ​កាយ​ដែលគេ​ចោល​ហើយ​ ​រមែង​ដេក​លើ​ផែនដី​ ​ក្នុង​កាលនោះ​។​ ​ធម៌​ជា​តំណ​^(​១​)​ ​នេះ​ ​ប្រាកដ​ដូច្នេះ​ឯង​ ​កិច្ចកល​នេះ​ ​ជា​គ្រឿង​ប្រ​ឡោម​ ​នូវ​ជនពាល​ ​ខន្ធ​នេះ​ ​អ្នកប្រាជ្ញ​ពោល​ហើយ​ ​ថា​ ​ជា​ពេជ្ឈឃាដ​មួយ​ ​ឯ​ខ្លឹម​ ​រមែង​មិន​មាន​ ​ក្នុង​ខន្ធ​នេះ​ឡើយ​។​ ​