ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៣

 ​[​២៦០​]​ ​ជិត​ក្រុង​សាវត្ថី​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​ពោល​នូវ​កិរិយា​អស់​ទៅ​នៃ​អាសវៈ​ ​ចំពោះ​បុគ្គល​ដែល​ដឹង​ច្បាស់​ ​ឃើញច្បាស់​ ​មិន​ពោល​ចំពោះ​បុគ្គល​ដែល​មិនដឹង​ច្បាស់​ ​មិនឃើញ​ច្បាស់​ឡើយ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ការ​អស់​ទៅ​នៃ​អាសវៈ​ ​រមែង​មានដល់​បុគ្គល​ ​ដែល​ដឹង​អ្វី​ ​ឃើញ​អ្វី​។​ ​(​ដល់​បុគ្គល​ដឹង​ឃើញ​)​ ​ថា​រូប​ ​ដូច្នេះ​ ​ហេតុ​ឲ្យ​កើតឡើង​នៃ​រូប​ ​ដូច្នេះ​ ​សេចក្តី​អស់​ទៅ​នៃ​រូប​ ​ដូច្នេះ​។​ ​វេទនា​ ​ដូច្នេះ​។​ ​សញ្ញា​ ​ដូច្នេះ​។​ ​សង្ខារ​ដូច្នេះ​។​ ​វិញ្ញាណ​ដូច្នេះ​ ​ហេតុ​ឲ្យ​កើតឡើង​នៃ​វិញ្ញាណ​ ​ដូច្នេះ​ ​សេចក្តី​អស់​ទៅ​ ​នៃ​វិញ្ញាណ​ ​ដូច្នេះ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ការ​អស់​ទៅ​ ​នៃ​អាសវៈ​ ​រមែង​មាន​ ​ដល់​បុគ្គល​ដែល​ដឹង​យ៉ាងនេះ​ ​ឃើញ​យ៉ាងនេះ​ឯង​។​
 ​[​២៦១​]​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ភិក្ខុ​កាល​មិន​ប្រក​បរឿយៗ​ ​នូវ​ភាវ​នា​នុយោ​គ​ ​ទុកជា​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ ​កើតឡើង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ឱ​ហ្ន៎​ ​ចិត្ត​របស់​អាត្មាអញ​ ​គប្បី​រួច​ស្រឡះ​ចាក​អាសវៈ​ទាំងឡាយ​ ​ព្រោះ​មិនបាន​ប្រកាន់​មាំ​ក៏ដោយ​ ​ចិត្ត​របស់​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ក៏​នៅតែ​មិន​រួច​ស្រឡះ​ ​ចាក​អាសវៈ​ទាំងឡាយ​ ​ព្រោះ​មិនបាន​ប្រកាន់​មាំ​ឡើយ​។​ ​សេចក្តី​នោះ​ ​ព្រោះ​ហេតុ​ដូចម្តេច​។​ ​គប្បី​ឆ្លើយ​ថា​ ​ព្រោះ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​មិនបាន​ចម្រើន​។​ ​មិនបាន​ចម្រើន​អ្វី​។​ ​មិនបាន​ចម្រើន​សតិ​ប្ប​ដ្ឋាន​ទាំង៤​ ​មិនបាន​ចម្រើន​សម្ម​ប្ប​ធាន​ទាំង៤​ ​មិនបាន​ចម្រើន​ឥទ្ធិបាទ​ទាំង៤​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៣៤៦ | បន្ទាប់
ID: 636849910777822797
ទៅកាន់ទំព័រ៖