ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៥

​ជាទី​ប្រាថ្នា​ ​ជាទី​រីករាយ​ ​ជាទី​ពេញចិត្ត​ ​មាន​សភាព​ជាទីស្រឡាញ់​ ​ប្រកបដោយ​កាម​ ​ជាទី​ត្រេកអរ​ ​មាន​ពិត​ ​បើ​ភិក្ខុ​ត្រេកអរ​ ​សរសើរ​ ​ជាប់ចិត្ត​នឹង​ធម៌​នោះ​ ​កាល​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ត្រេកអរ​ ​សរសើរ​ ​ជាប់ចិត្ត​នឹង​ធម៌​នោះ​ ​សេចក្តី​រីករាយ​ ​រមែង​កើតឡើង​ ​ម្នាល​បុ​ណ្ណៈ​ ​តថាគត​ពោល​ថា​ ​ព្រោះតែ​កើត​សេចក្តី​រីករាយ​ ​ទើប​កើតទុក្ខ​។​ ​
 [​១១៣​]​ ​ម្នាល​បុ​ណ្ណៈ​ ​រូប​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ដោយ​ចក្ខុ​ ​ជាទី​ប្រាថ្នា​ ​ជាទី​រីករាយ​ ​ជាទី​ពេញចិត្ត​ ​មាន​សភាព​ជាទីស្រឡាញ់​ ​ប្រកបដោយ​កាម​ ​ជាទី​ត្រេកអរ​ ​មាន​ពិត​ ​បើ​ភិក្ខុ​មិន​ ​ត្រេកអរ​ ​មិន​សរសើរ​ ​មិន​ជាប់ចិត្ត​នឹង​រូប​នោះ​ទេ​ ​កាល​ភិក្ខុ​នោះ​ ​មិន​ត្រេកអរ​ ​មិន​សរសើរ​ ​មិន​ជាប់ចិត្ត​ ​នឹង​រូប​នោះ​ ​សេចក្តី​រីករាយ​ ​រមែង​រលត់​ ​ម្នាល​បុ​ណ្ណៈ​ ​តថាគត​ពោល​ថា​ ​លុះតែ​រលត់​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ ​ទើប​ទុក្ខ​រលត់​។​បេ​។​ ​ម្នាល​បុ​ណ្ណៈ​ ​ធម៌​ដែល​ត្រូវ​ដឹង​ ​ដោយ​មនោ​ ​ជាទី​ប្រាថ្នា​ ​ជាទី​រីករាយ​ ​ជាទី​ពេញចិត្ត​ ​មាន​សភាព​ជាទីស្រឡាញ់​ ​ប្រកបដោយ​កាម​ ​ជាទី​ត្រេកអរ​ ​មាន​ពិត​ ​បើ​ភិក្ខុ​មិន​ត្រេកអរ​ ​មិន​សរសើរ​ ​មិន​ជាប់ចិត្ត​នឹង​ធម៌​នោះ​ទេ​ ​កាល​ភិក្ខុ​នោះ​ ​មិន​ត្រេកអរ​ ​មិន​សរសើរ​ ​មិន​ជាប់ចិត្ត​
ថយ | ទំព័រទី ១៣៤ | បន្ទាប់
ID: 636872457025214384
ទៅកាន់ទំព័រ៖