ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៥

​សេចក្តី​រលត់​នៃជា​តិ​ ​ព្រោះ​រលត់​នៃ​ភព​ ​ជរាមរណៈ​រលត់​ទៅ​ ​ព្រោះ​រលត់​នៃជា​តិ​ ​សេចក្តី​សោក​ ​ខ្សឹកខ្សួល​ ​ទុក្ខ​ ​តូចចិត្ត​ ​ចង្អៀតចិត្ត​ ​ក៏​រលត់​ទៅ​ដែរ​។​ ​សេចក្តី​រលត់​នៃ​កង​ទុក្ខ​ទាំងអស់​នេះ​ ​យ៉ាងនេះ​។​ ​នេះឯង​ ​ជា​សេចក្តី​អស់​ទៅ​ ​នៃ​លោក​។​បេ​។​ ​កើតឡើង​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យ​អណ្តាត​ ​និង​រស​។​បេ​។​ ​មនោវិញ្ញាណ​កើតឡើង​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យ​ចិត្ត​ ​និង​ធម៌​ ​ការប្រជុំ​នៃ​ធម៌​ទាំង​ ​៣​ ​ឈ្មោះថា​ ​ផស្សៈ​ ​វេទនា​ ​កើតមាន​ ​ព្រោះ​ផស្សៈ​ជា​បច្ច័យ​ ​តណ្ហា​កើតមាន​ ​ព្រោះ​វេទនា​ជា​បច្ច័យ​ ​សេចក្តី​រលត់​ទៅ​នៃ​ ​ឧបាទាន​ ​ព្រោះ​វិនាស​ ​និង​រលត់​មិន​សល់​ ​នៃ​តណ្ហា​នោះ​ឯង​។​បេ​។​ ​សេចក្តី​រលត់​នៃ​កង​ទុក្ខ​ទាំងអស់​នេះ​ ​យ៉ាងនេះ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​នេះឯង​ជា​សេចក្តី​អស់​ទៅ​ ​នៃ​លោក​។​ ​ចប់​សូត្រ​ ​ទី​ ​៤​។​ ​
 [​១៥៦​]​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​កាលបើ​ហេតុអ្វី​មាន​ ​អាស្រ័យហេតុ​អ្វី​ ​ធ្វើអ្វី​ឲ្យ​ជាហេតុ​ ​ទើប​មានការ​ប្រកាន់​ថា​ ​អាត្មាអញ​ ​ប្រសើរ​ ​(​ជាងគេ​)​ ​ឬថា​ ​អាត្មាអញ​ ​ស្មើ​ ​(​នឹងគេ​)​ ​ឬក៏​ថា​ ​អាត្មាអញ​ ​ថោកទាប​ ​(​ជាងគេ​)​។​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចម្រើន​ ​ធម៌​របស់​យើងខ្ញុំ​ទាំងឡាយ​ ​មាន​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ជា​មូល​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​កាលបើ​ភិក្ខុ​មាន​ ​អាស្រ័យ​នូវ​ចក្ខុ​ ​ធ្វើ​ចក្ខុ​ឲ្យ​ជាហេតុ
ថយ | ទំព័រទី ១៩៧ | បន្ទាប់
ID: 636872479149519822
ទៅកាន់ទំព័រ៖