ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៥

​ជា​សំយោជនៈ​ ​របស់​គោ​ខ្មៅ​ ​តើ​អ្នក​និយាយ​នោះ​ ​ឈ្មោះថា​ ​និយាយ​ត្រូវ​ដែរ​ឬទេ​។​ ​ម្នាល​អាវុសោ​មិន​ត្រូវ​ទេ​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ ​គោ​ខ្មៅ​ ​មិនមែន​ជា​សំយោជនៈ​ ​របស់​គោស​ទេ​ ​គោស​ក៏​មិនមែន​ជា​សំយោជនៈ​ ​របស់​គោ​ខ្មៅ​ដែរ​ ​គោ​ទាំងនោះ​ ​សុទ្ធតែ​គេ​ទឹម​ ​ដោយ​ខ្សែទាម​មួយ​ ​ឬ​ខ្សែ​បរ​មួយ​ ​ខ្សែទាម​ ​និង​ខ្សែ​បរ​នោះ​ ​ជា​សំយោជនៈ​ ​របស់​គោ​ទាំងពីរ​នោះ​។​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ ​សេចក្តី​នុ៎ះ​ ​មាន​ឧបមេយ្យ​ ​ដូច​ចក្ខុ​មិនមែន​ជា​សំយោជនៈ​របស់​រូប​ទេ​ ​រូប​ក៏​មិនមែន​ ​ជា​ ​សំយោជនៈ​របស់​ចក្ខុ​ដែរ​។​បេ​។​ ​ជិវ្ហា​ក៏​មិនមែន​។​បេ​។​ ​មនោ​ក៏​មិនមែន​។​បេ​។​ ​ឆន្ទ​រាគ​ណា​ ​ដែល​កើតឡើង​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យ​របស់​ទាំងពីរ​នោះ​ ​ឆន្ទ​រាគ​នោះ​ ​ឈ្មោះថា​ ​សំយោជនៈ​។​ ​
 [​២៩៨​]​ ​សម័យមួយ​ ​ព្រះ​អានន្ទ​មាន​អាយុ​ ​និង​ព្រះ​ឧទាយិ​មាន​អាយុ​ ​គង់នៅ​ក្នុង​ ​ឃោសិ​តា​ ​ទៀប​ក្រុង​កោ​សម្ពី​។​ ​គ្រានោះ​ឯង​ ​ព្រះ​ឧទាយិ​មាន​អាយុ​ ​ចេញ​ចាក​ផល​ ​សមាបត្តិ​ ​ក្នុង​សាយណ្ហសម័យ​ ​ក៏​ចូល​ទៅ​រក​ព្រះ​អានន្ទ​មាន​អាយុ​ ​លុះ​ចូល​ទៅដល់​ហើយ​ ​បាន​ធ្វើ​សេចក្តី​រីករាយ​ ​ជាមួយនឹង​ព្រះ​អានន្ទ​មាន​អាយុ​ ​លុះ​បញ្ចប់​ពាក្យ​ ​ដែល​គួរ​រីករាយ​ ​និង​ពាក្យ​ដែល​គួរ​រឭក​ហើយ​ ​ក៏​អង្គុយ​ក្នុង​ទី​ដ៏​សមគួរ​។​ ​លុះ​ព្រះ​ឧទាយិ​
ថយ | ទំព័រទី ៣៨០ | បន្ទាប់
ID: 636872527733918691
ទៅកាន់ទំព័រ៖