ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៥

​បាន​គាស់រំលើង​អនុស័យ​ ​គឺ​សេចក្តី​ប្រកាន់​ថា​អញ​ ​ថា​របស់​អញ​ ​មក​យូរហើយ​ ​ហេតុ​នោះ​ ​បាន​ជា​ព្រះ​ឧប​សេន​មាន​អាយុ​ ​មិន​មាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​យ៉ាងនេះ​ទេ​ថា​ ​ចក្ខុ​ ​គឺ​អាត្មាអញ​ ​ឬថា​ចក្ខុ​របស់​អាត្មាអញ​។​បេ​។​ ​ជិវ្ហា​ ​គឺ​អាត្មាអញ​ ​ឬថា​ជិវ្ហា​របស់​អាត្មាអញ​។​បេ​។​ ​ថា​មនោ​ ​គឺ​អាត្មាអញ​ ​ឬថា​ ​មនោ​របស់​អាត្មាអញ​។​ ​គ្រានោះ​ ​ភិក្ខុ​ទាំងនោះ​ ​លើក​កាយ​ព្រះ​ឧប​សេន​មាន​អាយុ​ ​ដាក់លើ​គ្រែ​ ​ហើយ​សែង​ចេញទៅ​ខាងក្រៅ​។​ ​លំដាប់នោះ​ ​កាយ​របស់​ព្រះ​ឧប​សេន​មាន​អាយុ​ ​ក៏​រោយរាយ​ក្នុង​ទីនោះ​ ​ដូចជា​អង្កាម​មួយ​ក្តាប់​។​ ​ចប់​សូត្រ​ ​ទី៧​។​
 [​៧៨​]​ ​គ្រានោះ​ ​ព្រះ​ឧប​វាណ​មាន​អាយុ​ ​ចូល​ទៅ​គាល់​ព្រះមានព្រះភាគ​។​បេ​។​ ​លុះ​ព្រះ​ឧប​វាណ​មាន​អាយុ​ ​អង្គុយ​ក្នុង​ទីសម​គួរ​ហើយ​ ​ក៏​ក្រាបបង្គំទូល​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ដូច្នេះ​ថា​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចម្រើន​ ​ពាក្យ​គេ​តែង​និយាយ​ថា​ ​ធម៌​ ​បុគ្គល​ឃើញច្បាស់​ ​ដោយខ្លួនឯង​ ​ធម៌​ ​បុគ្គល​ឃើញច្បាស់​ដោយខ្លួនឯង​ ​ដូច្នេះ​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចម្រើន​ ​ធម៌​ ​ដែល​បុគ្គល​ឃើញច្បាស់​ ​ដោយខ្លួនឯង​ ​ឲ្យ​នូវ​ផល​ ​មិន​រង់ចាំ​កាល​ ​គួរ​នឹង​ហៅ​បុគ្គល​ដទៃ​ ​ឲ្យ​ចូល​មក​មើល​បាន​ ​គួរ​បង្អោន​ចូល​មក​ទុក​ក្នុង​ខ្លួន​ ​ជា​ធម៌​ដែល​ពួក​វិញ្ញូ​ជន​គប្បី​ដឹង​ ​ចំពោះខ្លួន​ ​ដោយហេតុ​ដូចម្តេច​។​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៨៩ | បន្ទាប់
ID: 636872409836095321
ទៅកាន់ទំព័រ៖