ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៦
អទុក្ខមសុខវេទនា ១។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុត្រូវលះរាគានុស័យ (អនុស័យ គឺតម្រេក) ក្នុងសុខវេទនាចេញ ត្រូវលះបដិឃានុស័យ (អនុស័យ គឺសេចក្តីថ្នាំងថ្នាក់ចិត្ត) ក្នុងទុក្ខវេទនាចេញ ត្រូវលះអវិជ្ជានុស័យ (អនុស័យ គឺសេចក្តីល្ងង់) ក្នុងអទុក្ខមសុខវេទនាចេញ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ រាគានុស័យ ក្នុងសុខវេទនា ដែលភិក្ខុលះបង់បានហើយ បដិឃានុស័យ ក្នុងទុក្ខវេទនា ដែលភិក្ខុលះបង់បានហើយ អវិជ្ជានុស័យ ក្នុងអទុក្ខមសុខវេទនា ដែលភិក្ខុលះបង់បានហើយ ក្នុងកាលឯណា។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុនេះ ហៅថា អ្នកឃើញច្បាស់ នូវអនុស័យ ដែលគ្មានរាគៈ ភិក្ខុនោះ បានកាត់បង់ នូវតណ្ហា គាស់រំលើង នូវសញ្ញោជនៈ បានធ្វើនូវទីបំផុត នៃទុក្ខ ព្រោះត្រាស់ដឹង ដោយប្រពៃនូវមានះ។
[៦] កាលភិក្ខុសោយនូវសុខវេទនា តែមិនបានដឹងច្បាស់ រាគានុស័យនោះ រមែងមានដល់ភិក្ខុ ដែលមិនឃើញនូវឧបាយ ជាគ្រឿងរលាស់ចេញ។ កាលភិក្ខុសោយនូវទុក្ខវេទនា តែមិនបានដឹងច្បាស់ បដិឃានុស័យ ក៏មានដល់ភិក្ខុ
ID: 636850412469367912
ទៅកាន់ទំព័រ៖