ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៦

​[​២​]​ ​ភិក្ខុ​ជា​សាវក​របស់​ព្រះពុទ្ធ​ ​មានចិត្ត​តម្កល់​មាំ​ ​(​ ​ដោយ​ឧបចារសមាធិ​ ​និង​អប្បនាសមាធិ​)​ ​ជា​អ្នកដឹងខ្លួន​ ​មានស្មារតី​ ​តែង​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​វេទនា​ផង​ ​នូវ​ហេតុ​ជាទី​កើតឡើង​ ​នៃ​វេទនា​ទាំងឡាយ​ផង​។​ ​មួយវិញទៀត​ ​វេទនា​ទាំងឡាយ​នុ៎ះ​ ​រលត់​ទៅ​ក្នុង​ព្រះនិព្វាន​ឯណា​ ​ភិក្ខុ​តែង​ដឹង​ច្បាស់​ ​នូវ​ព្រះនិព្វាន​នោះ​ផង​ ​នូវ​មគ្គ​ ​ជា​ដំណើរ​ទៅកាន់​ធម៌​ ​ជាទី​ក្ស័យ​ ​