ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៣៨

 ​[​៦១​]​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ដូចដើម​ឈើ​ធំ​ក្រៃលែង​ជាងឈើ​ធំ​ ​ដែល​មាន​ខ្លឹម​ ​កំពុង​តាំងនៅ​ ​ស្រាប់តែ​រលំ​ទៅ​ ​យ៉ាងណា​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​កាលបើ​ភិក្ខុសង្ឃ​ជាច្រើន​ ​ប្រកបដោយ​សារធម៌​ ​កំពុង​ឋិតនៅ​ ​ស្រាប់តែ​សារីបុត្ត​បរិនិព្វាន​ទៅ​ ​ក៏​យ៉ាងនោះ​ឯង​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ដំណើរ​នោះ​ ​អ្នក​គប្បី​បាន​អំពី​ទី​ឯណា​។​ ​របស់​ឯណា​ ​ដែល​កើត​ហើយ​ ​ចំរើន​ហើយ​ ​បច្ច័យ​តាក់តែង​ហើយ​ ​តែង​មាន​សេចក្តី​វិនាស​ទៅ​ ​ជា​ធម្មតា​ ​បុគ្គល​នឹង​សង្ឃឹមថា​ ​សូមឲ្យ​របស់​នោះ​ ​កុំ​វិនាស​ទៅ​ឡើយ​ ​ហេតុ​នុ៎ះ​ ​មិនដែល​មាន​ឡើយ​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ព្រោះហេតុនោះ​ ​ក្នុង​សាសនា​នេះ​ ​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ​ចូរ​មានខ្លួន​ជាទី​ពឹង​ ​មានខ្លួន​ជាទី​រឭក​ ​កុំបី​មាន​វត្ថុ​ដទៃ​ជាទី​រឭក​ឡើយ​ ​ចូរ​មានធម៌​ជាទី​ពឹង​ ​មានធម៌​ជាទី​រឭក​ ​កុំបី​មាន​វត្ថុ​ដទៃ​ ​ជាទី​រឭក​ឡើយ​។​
 [​៦២​]​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ភិក្ខុ​ដែល​មានខ្លួន​ជាទី​ពឹង​ ​មានខ្លួន​ជាទី​រឭក​ ​មិន​មាន​វត្ថុ​ដទៃ​ជាទី​រឭក​ ​មានធម៌​ជាទី​ពឹង​ ​មានធម៌​ជាទី​រឭក​ ​មិន​មាន​វត្ថុ​ដទៃ​ជាទី​រឭក​ ​តើ​ដូចម្តេច​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ភិក្ខុ​ក្នុង​សាសនា​នេះ​ ​តែង​ពិចារណា​ឃើញ​ ​នូវ​កាយ​ក្នុង​កាយ​ ​ជាប្រក្រតី​ ​មាន​ព្យាយាម​ ​ដុត​កំ​ដៅ​កិលេស​ ​ជា​អ្នកដឹងខ្លួន​ ​មានស្មារតី​ ​កំចាត់​បង់​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៥៥ | បន្ទាប់
ID: 636852245189953534
ទៅកាន់ទំព័រ៖