ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៤

 ភិក្ខុ​មិន​ត្រូវ​សំដែងធម៌​ដល់​មនុស្ស​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​អង្គុយ​ត្របោម​ក្បាលជង្គង់​ទេ​។​ ​ភិក្ខុ​ណា​អាស្រ័យ​សេចក្តី​មិន​អើពើ​ ​សំដែងធម៌​ដល់​មនុស្ស​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​អង្គុយ​ត្របោម​ក្បាលជង្គង់​ដោយដៃ​ក្តី​ ​អង្គុយ​ត្របោម​ក្បាលជង្គង់​ដោយ​សំពត់​ក្តី​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
 ​វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៧យ៉ាង​)​ ​គឺ​ភិក្ខុ​មិន​ក្លែង១​ ​ភិក្ខុ​មិន​មានស្មារតី១​ ​ភិក្ខុ​មិនដឹង​ខ្លួន១​ ​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ១​ ​ភិក្ខុ​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១​ ​ភិក្ខុ​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុ​ដើម​បញ្ញត្តិ១​។​
 ​[​៤៨៥​]​ ​សាវត្ថី​និទាន​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ពួក​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យ​ភិក្ខុ​សំដែងធម៌​ដល់​មនុស្ស​ជួតក្បាល​។​បេ​។​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ភិក្ខុ​គប្បី​ធ្វើ​សេចក្តី​សិក្សា​ថា​ ​អញ​នឹង​មិន​សំដែងធម៌​ដល់​មនុស្ស​គ្មាន​ជម្ងឺ​ជួតក្បាល​។​ ​
 ដែល​ហៅថា​ ​មនុស្ស​ជួតក្បាល​ ​គឺ​សំដៅយក​មនុស្ស​ដែល​ជួតក្បាល​ ​មិន​ឲ្យ​ឃើញ​ចុង​សក់​។​ ​ភិក្ខុ​មិន​ត្រូវ​សំដែងធម៌​ដល់​មនុស្ស​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​ជួតក្បាល​ទេ​។​ ​ភិក្ខុ​ណា​អាស្រ័យ​សេចក្តី​មិន​អើពើ​ ​សំដែងធម៌​ដល់​មនុស្ស​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​ជួតក្បាល​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
 ​វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៨យ៉ាង​)​ ​គឺ​ភិក្ខុ​មិន​ក្លែង១​ ​ភិក្ខុ​មិន​មានស្មារតី១​ ​ភិក្ខុ​មិនដឹង​ខ្លួន១​ ​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ១​ ​ភិក្ខុ​បង្គាប់​មនុស្ស​នោះ​ឲ្យ​បើក​ឈ្នួត​ឲ្យ​លេច​ចុង​សក់​ចេញ​ ​ហើយ​ទើប​សំដែង១​ ​ភិក្ខុ​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១​ ​ភិក្ខុ​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុ​ដើម​បញ្ញត្តិ១​។​
ថយ | ទំព័រទី ៤៨៥ | បន្ទាប់
ID: 636788669479159607
ទៅកាន់ទំព័រ៖