ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៤

 [​៤៩៥​]​ ​សាវត្ថី​និទាន​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ពួក​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យ​ភិក្ខុ​បន្ទោបង់​ឧច្ចារៈ​ខ្លះ​ ​បស្សាវៈ​ខ្លះ​ ​ស្តោះ​ទឹកមាត់​ខ្លះ​ ​លើ​ស្មៅ​ស្រស់​ ​ឬ​ឈើ​ស្រស់​។​បេ​។​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ភិក្ខុ​គប្បី​ធ្វើ​សេចក្តី​សិក្សា​ថា​ ​អញ​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​នឹង​មិន​បន្ទោបង់​ឧច្ចារៈ​ ​ឬ​បស្សាវៈ​ ​ឬ​ស្តោះ​ទឹកមាត់​លើ​ស្មៅ​ស្រស់​ ​ឬ​ឈើ​ស្រស់​។​ ​
 ​ភិក្ខុ​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​មិន​ត្រូវ​បន្ទោបង់​ឧច្ចារៈ​ ​ឬ​បស្សាវៈ​ ​ឬ​ស្តោះ​ទឹកមាត់​លើ​ស្មៅ​ស្រស់​ ​និង​ឈើ​ស្រស់​ទេ​។​ ​ភិក្ខុ​ណា​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​អាស្រ័យ​សេចក្តី​មិន​អើពើ​ ​ហើយ​បន្ទោបង់​ឧច្ចារៈ​ ​ឬ​បស្សាវៈ​ ​ឬ​ស្តោះ​ទឹកមាត់​លើ​ស្មៅ​ស្រស់​ ​ឬ​ឈើ​ស្រស់​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
 វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៨យ៉ាង​)​ ​គឺ​ភិក្ខុ​មិន​ក្លែង១​ ​ភិក្ខុ​មិន​មានស្មារតី១​ ​ភិក្ខុ​មិនដឹង​ខ្លួន១​ ​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ១​ ​ឧច្ចារៈ​ ​ឬ​បស្សាវៈ​ ​ឬ​ទឹកមាត់​ដែល​ភិក្ខុ​បន្ទោបង់​ទៅលើ​ទី​ដែល​ប្រាសចាក​វត្ថុ​ស្រស់​ ​ហើយ​ហូរ​ទៅត្រង់​ទី​ដែល​មាន​ស្មៅ​ស្រស់​ ​ឬ​ឈើ​ស្រស់១​ ​ភិក្ខុ​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១​ ​ភិក្ខុ​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុ​ដើម​បញ្ញត្តិ១​។​
 [​៤៩៦​]​ ​សម័យ​នោះ​ ​ព្រះពុទ្ធ​ដ៏​មានជោគ​ ​កាល​ទ្រង់​គង់នៅ​វត្ត​ជេតពន​ ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​សេដ្ឋី​ ​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី​។​ ​វេលា​នោះ​ឯង​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៤៩៤ | បន្ទាប់
ID: 636788674035910238
ទៅកាន់ទំព័រ៖