ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៤

 វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៧យ៉ាង​)​ ​គឺ​ភិក្ខុ​មិន​ក្លែង១​ ​ភិក្ខុ​មិន​មានសតិ១​ ​ភិក្ខុ​មិនដឹង​ខ្លួន១​ ​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ១​ ​ភិក្ខុ​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១​ ​ភិក្ខុ​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុ​ដើម​បញ្ញត្តិ១​។​
 [​៤១៩​]​ ​សាវត្ថី​និទាន​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ពួក​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យ​ភិក្ខុ​ដណ្តប់​(​ចីពរ​)​ ​ស្លុយ​មុខ​ខ្លះ​ ​ស្លុយ​ក្រោយ​ខ្លះ​។​បេ​។​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ភិក្ខុ​គប្បី​ធ្វើ​សេចក្តី​សិក្សា​ថា​ ​អញ​នឹង​ដណ្តប់​ ​(​ចីពរ​)​ ​ឲ្យ​ជា​បរិមណ្ឌល​។​
 ភិក្ខុ​គប្បី​ដណ្តប់​ឲ្យ​ជា​បរិមណ្ឌល​គឺ​ ​ធ្វើ​នូវ​ជាយ​ទាំងពីរ​ឲ្យ​ត្រឹម​ស្មើគ្នា​។​ ​ភិក្ខុ​ណា​អាស្រ័យ​សេចក្តី​មិន​អើពើ​ ​ដណ្តប់​(​ចីពរ​)​ឲ្យ​ស្លុយ​មុខ​ខ្លះ​ ​ស្លុយ​ក្រោយ​ខ្លះ​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
 ​វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៧យ៉ាង​)​ ​គឺ​ភិក្ខុ​មិន​ក្លែង១​ ​ភិក្ខុ​មិន​មានសតិ១​ ​ភិក្ខុ​មិនដឹង​ខ្លួន១​ ​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ១​ ​ភិក្ខុ​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១​ ​ភិក្ខុ​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុ​ដើម​បញ្ញត្តិ១​។​
 [​៤២០​]​ ​សាវត្ថី​និទាន​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​បើកចំហ​នូវ​កាយ​(​១​)​ ​ហើយ​ដើរទៅ​ក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​ ​(​គឺ​ក្នុង​ស្រុក​)​។​បេ​។​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ភិក្ខុ​គប្បី​ធ្វើ​សេចក្តី​សិក្សា​ថា​ ​អញ​នឹង​បិទបាំង​ឲ្យ​ល្អ​ដើរទៅ​ក្នុង​ចន្លោះផ្ទះ​។​
(១) គឺភិក្ខុមិនបានបិទបាំងកាយឲ្យជាបរិមណ្ឌល
ថយ | ទំព័រទី ៤៣៦ | បន្ទាប់
ID: 636788633103789055
ទៅកាន់ទំព័រ៖