ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៤

 ភិក្ខុ​មិន​ត្រូវ​ដើរ​ក្រៅ​ផ្លូវ​ ​សំដែងធម៌​ដល់​មនុស្ស​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​ដើរតាម​ផ្លូវ​ទេ​។​ ​ភិក្ខុ​ណា​អាស្រ័យ​សេចក្តី​មិន​អើពើ​ ​ហើយ​ដើរ​ក្រៅ​ផ្លូវ​ ​សំដែងធម៌​ដល់​មនុស្ស​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​ដើរតាម​ផ្លូវ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
 វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៧យ៉ាង​)​ ​គឺ​ភិក្ខុ​មិន​ក្លែង១​ ​ភិក្ខុ​មិន​មានស្មារតី១​ ​ភិក្ខុ​មិនដឹង​ខ្លួន១​ ​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ១​ ​ភិក្ខុ​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១​ ​ភិក្ខុ​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុ​ដើម​បញ្ញត្តិ១​។​

​បកិណ្ណកៈ​មាន៣សិក្ខាបទ​


 [​៤៩៤​]​ ​សាវត្ថី​និទាន​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​ពួក​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យ​ភិក្ខុ​ឈរ​បន្ទោបង់​ឧច្ចារៈ​ខ្លះ​ ​បស្សាវៈ​ខ្លះ​។​បេ​។​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា​ ​ភិក្ខុ​គប្បី​ធ្វើ​សេចក្តី​សិក្សា​ថា​ ​អញ​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​នឹង​មិន​ឈរ​បន្ទោបង់​ឧច្ចារៈ​ ​ឬ​បស្សាវៈ​។​ ​
 ​ភិក្ខុ​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​មិន​ត្រូវ​ឈរ​បន្ទោបង់​ឧច្ចារៈ​ ​ឬ​បស្សាវៈ​ទេ​។​ ​ភិក្ខុ​ណា​អាស្រ័យ​សេចក្តី​មិន​អើពើ​ ​គ្មាន​ជម្ងឺ​ ​ហើយ​ឈរ​បន្ទោបង់​ឧច្ចារៈ​ ​ឬ​បស្សាវៈ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​
 វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៧យ៉ាង​)​ ​គឺ​ភិក្ខុ​មិន​ក្លែង១​ ​ភិក្ខុ​មិន​មានស្មារតី១​ ​ភិក្ខុ​មិនដឹង​ខ្លួន១​ ​ភិក្ខុ​មាន​ជម្ងឺ១​ ​ភិក្ខុ​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ១​ ​ភិក្ខុ​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុ​ដើម​បញ្ញត្តិ១​។
ថយ | ទំព័រទី ៤៩៣ | បន្ទាប់
ID: 636788673554952729
ទៅកាន់ទំព័រ៖