ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤១

​ម្នាល​សារីបុត្ត​ ​ពាក្យ​ថា​ ​
​តថាគត​ ​សំដែង​នូវ​ការ​លះបង់​កាម​សញ្ញា​ ​និង​ទោមនស្ស​ទាំងពីរ​ផង​ ​នូវ​ការ​បន្ទោបង់​ថី​នៈ​ផង​ ​នូវ​ការ​ហាម​ឃា​ត់​កុក្កុ​ច្ចៈ​ផង​ ​នូវ​ធម៌​ដ៏​ស្អាត​ ​ដោយ​ឧបេក្ខា​ ​និង​សតិ​ផង​ ​នូវ​ប្រធាន​នៃ​សេចក្ដី​ត្រិះរិះ​ធម៌​ផង​ ​នូវ​ការ​រួច​ស្រឡះ​ ​ដោយ​អរហត្តផល​ផង​ ​ថា​ជា​ការ​ទំ​លាយ​បង់​ ​នូវ​អវិជ្ជា​ ​

​ដូច្នេះ​នេះ​ ​ដែល​តថាគត​ពោល​ហើយ​ ​ក្នុង​ឧទយ្យញ្ហា​ ​បារាយ​នវ​គ្គ​ ​សំដៅ​ហេតុនេះ​ឯង​។​
 [​៣៤​]​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ធម្មជាត​ ​៣នេះ​ ​ជាហេតុ​ឲ្យ​កើត​កម្ម​។​ ​ធម្មជាត៣​ ​តើ​ដូចម្ដេច​។​ ​គឺ​លោភៈ​ ​ជាហេតុ​ឲ្យ​កម្ម​ ​១​ ​ទោសៈ​ ​ជាហេតុ​ឲ្យ​កើត​កម្ម​ ​១​ ​មោហៈ​ ​ជាហេតុ​ឲ្យ​កើត​កម្ម​ ​១​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​កម្ម​ណា​ ​ដែល​បុគ្គល​ធ្វើ​ព្រោះ​លោភៈ​ ​កើតអំពី​លោភៈ​ ​មាន​លោភៈ​ជាហេតុ​ ​មាន​លោភៈ​ជា​ដែន​កើត​ ​អត្តភាព​បុគ្គល​នោះ​ ​កើត​ក្នុង​ទីណា​ ​កម្ម​នោះ​ ​រមែង​ឲ្យផល​ក្នុង​ទីនោះ​ ​កម្ម​នោះ​ឲ្យផល​ក្នុង​ទីណា​ ​បុគ្គល​រមែង​ទទួលផល​ ​នៃ​កម្ម​នោះ​ ​ក្នុង​ទីនោះ​ ​គឺ​អត្តភាព​ជា​បច្ចុប្បន្ន​ ​ឬ​អត្តភាព​ ​ដែល​កើត​បន្ទាប់​ ​ឬ​អត្តភាព​ដទៃ​ ​ដែល​អន្ទោល​តទៅទៀត​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​កម្ម​ណា​ ​ដែល​បុគ្គល​ធ្វើ​ហើយ​ ​ព្រោះ​ទោសៈ​ ​កើតអំពី​ទោសៈ​ ​មាន​ទោសៈ​ជាហេតុ​ ​
ថយ | ទំព័រទី ៨៣ | បន្ទាប់
ID: 636853118282441567
ទៅកាន់ទំព័រ៖