ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤២

​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​កាល​ ​រោ​ហិ​តស្ស​ទេវបុត្ត​ ​ពោល​នឹង​តថាគត​ ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​តថាគត​បាន​ពោល​ ​ទៅ​នឹង​រោ​ហិ​តស្ស​ទេវបុត្ត​ថា​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ ​បុគ្គល​មិនកើត​ ​មិន​ចាស់​ ​មិន​ស្លាប់​ ​មិន​ច្យុត​ ​មិន​បដិសន្ធិ​ ​ក្នុង​សង្ខារលោក​ណា​ ​តថាគត​ ​មិនបាន​ពោល​ថា​ ​បុគ្គល​គប្បី​ដឹង​ ​គប្បី​ឃើញ​ ​គប្បី​ដល់​នូវ​ទីបំផុត​ ​នៃ​សង្ខារលោក​នោះ​ ​ដោយ​កិរិយា​ដើរទៅ​ ​(​ដោយ​ជើង​)​ ​បាន​ឡើយ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​កាល​តថាគត​ពោល​ ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​រោ​ហិ​តស្ស​ទេវបុត្ត​ ​បាន​និយាយ​នឹង​តថាគត​ ​ដូច្នេះ​ថា​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​អស្ចារ្យ​ណាស់​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ចំឡែក​ណាស់​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​ព្រោះថា​ ​ព្រះតម្រាស់​នេះ​ ​ដែល​ ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​ត្រាស់​ប្រពៃ​ហើយ​ថា​ ​ម្នាល​អាវុសោ​ ​បុគ្គល​មិនកើត​ ​មិន​ចាស់​ ​មិន​ស្លាប់​ ​មិន​ច្យុត​ ​មិន​បដិសន្ធិ​ ​ក្នុង​សង្ខារលោក​ណា​ ​តថាគត​មិនបាន​ពោល​ថា​ ​បុគ្គល​គប្បី​ដឹង​ ​គប្បី​ឃើញ​ ​គប្បី​ដល់​ ​នូវ​ទីបំផុត​នៃ​សង្ខារលោក​នោះ​ ​ដោយ​កិរិយា​ដើរទៅ​ ​(​ដោយ​ជើង​)​ ​បាន​ឡើយ​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​កាលពី​ព្រេងនាយ​មក​ ​ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​ ​ធ្លាប់​កើតជា​ឥសី​ ​ឈ្មោះ​រោ​ហិ​តស្សៈ​ ​ជា​បុ​ត្ត​របស់​ញ្រ​នព្រៃ​ ​មាន​ឫទ្ធិ​ទៅ​ដោយ​អាកាសវេហាស៍​បាន​។​ ​បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏​ចំរើន​ ​សន្ទុះ​មាន​សភាព​យ៉ាងនេះ​ ​បាន​កើត​ដល់​ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​នោះ​ ​ប្រៀប​ដូច​នាយ​ខ្មាន់ធ្នូ​ ​មាន​ធនុ​ធម៌​ដ៏​មាំ​ ​បាន​សិក្សា​ដោយ​ប្រពៃ​ហើយ​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១១៩ | បន្ទាប់
ID: 636853431257892739
ទៅកាន់ទំព័រ៖