ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤២

​ព្រោះហេតុនោះ​ ​បុគ្គល​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​ជា​អ្នកមាន​សតិ​ដម្កល់​ខ្ជាប់​ ​មិន​សេពកាម​ទាំងឡាយ​ផង​ ​មិន​ធ្វើ​នូវ​អំពើអាក្រក់​ទាំងឡាយ​ផង​ ​តែ​ជា​អ្នក​ប្រកបដោយ​ទុក្ខ​ ​លះបង់​កាម​ ​ទើប​អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ​ ​ហៅ​បុគ្គល​នោះ​ថា​ ​ជា​អ្នកមាន​ដំណើរ​ទៅ​ច្រាស​ខ្សែទឹក​។​ ​ជន​ណា​ ​លះបង់​នូវ​កិលេស​ ​ទាំង​ ​៥​ ​មានការ​សិក្សា​បរិបូណ៌​ហើយ​ ​មាន​សភាព​មិនបាន​សាបសូន្យ​ ​ជា​អ្នក​ដល់​នូវ​ការ​ស្ទាត់ជំនាញ​ដោយចិត្ត​ ​មាន​ឥន្រ្ទិយ​ដំ​កល់​មាំ​ ​ជន​នោះ​ឯង​ ​ហៅថា​ ​មាន​សភាព​ជា​អ្នក​ឋិតនៅ​។​ ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ដ៏​ឧត្តម​ ​និង​លាមក​ ​ដែល​ខ្លួន​បាន​ត្រាស់​ដឹង​ហើយ​ ​បាន​កំចាត់​ចោល​ហើយ​ ​ដល់​នូវ​សេចក្តី​វិនាស​ទៅ​ ​មិន​មានដល់​បុគ្គល​ណា​ ​បុគ្គល​នោះ​ ​ហៅថា​ ​អ្នកចេះ​ចប់​នូវ​ត្រៃវេទ​ ​មាន​មគ្គ​ព្រហ្មចរិយៈ​ ​នៅ​ស្រេចហើយ​ ​ដល់​នូវ​ទីបំផុត​ ​នៃ​ត្រៃលោក​ ​ដល់​នូវ​ត្រើយ​ ​ហើយ​។​