ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤២

​សមណៈ​ ​ឬ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ណា​ ​ជា​អ្នក​ភ្លេចស្មារតី​ ​មិន​មានសម្បជញ្ញៈ​ ​សមណៈ​ ​ឬ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​ជាទី​បូជា​របស់​អ្នក​ដ៏​ចំរើន​ ​សមណៈ​ ​ឬ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​ជាទី​សរសើរ​ ​របស់​អ្នក​ដ៏​ចំរើន​ ​១​។​ ​បើ​អ្នក​ដ៏​ចំរើន​ ​តិះដៀល​ ​ឃាត់​ហាម​សម្មាសមាធិ​ ​ជា​ធម្មបទ​ថា​ ​សមណៈ​ ​ឬ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ណា​ ​មានចិត្ត​មិន​ដម្កល់​មាំ​ ​មានចិត្ត​រវើរវាយ​ ​សមណៈ​ ​ឬ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​ជាទី​បូជា​របស់​អ្នក​ដ៏​ចំរើន​ ​សមណៈ​ ​ឬ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​ជាទី​សរសើរ​ ​របស់​អ្នក​ដ៏​ចំរើន​ ​១​។​ ​ម្នាល​បរិព្វាជក​ទាំងឡាយ​ ​អ្នកណា​គប្បី​សំគាល់​ ​នូវ​ធម្មបទ​ទាំង​ ​៤​ ​នេះ​ ​ថា​ជា​របស់​ដែលគេ​គួរ​តិះដៀល​ ​គួរ​ឃាត់​ហាម​ ​គន្លង​នៃ​ពាក្យ​ប្រកបដោយ​ហេតុ​ទាំង​ ​៤នេះ​ ​ក៏​មកកាន់​ហេតុ​ ​ដែលគេ​គួរ​តិះដៀល​ ​ចំពោះ​អ្នកនោះ​ ​ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន​នេះ​។​ ​ម្នាល​បរិព្វាជក​ទាំងឡាយ​ ​ជន​ទាំងឡាយ​ ​ពីរ​នាក់​ ​គឺ​វស្សៈ​ ​១​ ​ភញ្ញៈ​ ​១​ ​ជា​អ្នក​នៅ​ក្នុង​ឧក្កល​ជនបទ​ ​ជា​អហេតុក​វាទ​ ​អកិរិយវាទ​ ​និង​នត្ថិ​ក​វាទ​ ​ក៏​ជន​ទាំងពីរ​នាក់​នោះ​ ​បាន​សំគាល់​ ​នូវ​ធម្មបទ​ទាំង​ ​៤​ ​នេះ​ ​ថា​ជា​របស់​ដែល​មិន​ត្រូវ​តិះដៀល​ ​ថា​ជា​របស់​ដែល​មិន​ត្រូវ​ឃាត់​ហាម​ឡើយ​។​ ​ដំណើរ​នោះ​ ​ព្រោះ​ហេតុអ្វី​។​ ​ព្រោះ​ខ្លាច​គេ​និន្ទា​ ​ពេបជ្រាយ​ ​តិះដៀល​ដល់​ខ្លួន​។​
ថយ | ទំព័រទី ៧៧ | បន្ទាប់
ID: 636853421799171731
ទៅកាន់ទំព័រ៖