ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤៤

​ពួក​សត្វ​ទាំងអស់​ ​ក៏​មានកម្ម​ជា​របស់​ខ្លួន​ ​មានកម្ម​ជា​មត៌ក​ ​មានកម្ម​ជា​កំណើត​ ​មានកម្ម​ជា​ផៅពង្ស​ ​មានកម្ម​ជាទី​រលឹក​ ​ពួក​សត្វ​នឹង​ធ្វើ​កម្ម​ណា​ ​ទោះ​ល្អ​ក្តី​ ​អាក្រក់​ក្តី​ ​នឹងជា​អ្នកទទួល​យក​ ​នូវ​ផល​នៃ​កម្ម​នោះ​ដែរ​ ​កាលបើ​អរិយ​សាវក​នោះ​ ​ពិចារណា​នូវ​ស្ថាន​នោះ​រឿយ​ ​ៗ​ ​ហើយ​ ​លោកុត្តរ​មគ្គ​ ​ក៏​កើតឡើង​ព្រម​។​ ​អរិយ​សាវក​នោះ​ ​រមែង​សេព​ ​ចំរើន​ ​ធ្វើ​រឿយ​ ​ៗ​ ​នូវ​លោកុត្តរ​មគ្គ​នោះ​។​ ​កាលបើ​អរិយ​សាវក​នោះ​ ​សេព​ ​ចំរើន​ ​ធ្វើ​រឿយ​ ​ៗ​ ​នូវ​លោកុត្តរ​មគ្គ​នោះ​ហើយ​ ​សញ្ញោជនៈ​ទាំងឡាយ​ ​ក៏​រមែង​សាបសូន្យ​ទៅ​ ​អនុ​សយ​ក្កិ​លេស​ទាំងឡាយ​ ​ក៏​វិនាស​ទៅ​។​
​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​គឺ​ព្យាធិធម៌​ ​ជរាធម៌​ ​និង​មរណធម៌​ ​មាននៅ​យ៉ាងណា​ ​ពួក​បុថុជ្ជន​ ​ជា​សប្បុរស​ ​រមែង​ស្អប់ខ្ពើម​យ៉ាងនោះ​។​ ​កាលបើ​ពួក​សត្វ​ ​មាន​សភាវៈ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​តថាគត​ ​ក៏​គួរ​ធុញទ្រាន់​ ​នឹង​សភាវៈ​នុ៎ះ​ដែរ​ ​ហេតុ​នុ៎ះ​ ​មិន​មានដល់​តថាគត​ ​មាន​សភាព​ដ៏​សមគួរ​ ​មាន​វិហារធម៌​យ៉ាងនេះ​។​ ​តថាគត​នោះ​ ​កាលបើ​នៅ​យ៉ាងនេះ​ ​ក៏​ដឹង​នូវ​ធម៌​ ​ដែល​ប្រាសចាក​ឧបធិ​ ​បានឃើញ​បព្វជ្ជា​ ​ថា​ជា​ការ​ក្សេម​ ​គ្រប​សង្កត់​ ​នូវ​សេចក្តី​ស្រវឹង​ទាំងពួង​ ​គឺ​ស្រវឹង​ក្នុង​ភាវៈ​ ​នៃ​ខ្លួន​ជា​បុគ្គល​មិន​មាន​រោគ​ ​ក្នុង​វ័យ​ ​ក្នុង​ជីវិត​បាន​។​
ថយ | ទំព័រទី ១៥៣ | បន្ទាប់
ID: 636853814897155650
ទៅកាន់ទំព័រ៖