ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤៦

​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​តថាគត​ពោល​នូវ​ទុក្ខ​ថា​ ​មាន​សេច​ក្តី​វងេ្វង​ងេងងោង​ជា​វិបាក​ ​ឬ​ការស្វែងរក​ជា​វិបាក​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​នេះ​ហៅថា​ ​វិបាក​របស់​ទុក្ខ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ចុះ​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​ ​តើ​ដូចម្តេច​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​ ​ព្រោះ​រលត់​តណ្ហា​។​ ​មគ្គ​ប្រកបដោយ​អង្គ​ ​៨​ ​ដ៏​ប្រសើរ​នេះឯង​ ​ជា​បដិបទា​ ​មានដំណើរ​ទៅកាន់​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​ ​គឺ​ ​សម្មាទិដ្ឋិ​ ​១​។​បេ​។​ ​សម្មាសមាធិ​ ​១​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​កាលបើ​អរិយ​សាវក​ ​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ទុក្ខ​យ៉ាងនេះ​ ​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ហេតុ​នាំឲ្យកើត​ទុក្ខ​យ៉ាងនេះ​ ​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​សេចក្តី​ប្លែក​គ្នា​នៃ​ទុក្ខ​យ៉ាងនេះ​ ​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​វិបាក​របស់​ទុក្ខ​ ​យ៉ាងនេះ​ ​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​យ៉ាងនេះ​ ​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​បដិបទា​ ​ជា​ដំណើរ​ទៅកាន់​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​ ​យ៉ាងនេះ​ហើយ​ ​អរិយ​សាវក​នោះ​ ​ក៏​ដឹង​ច្បាស់​ ​នូវ​ព្រហ្មចរិយ​ធម៌​ ​ជា​គ្រឿង​ទំ​លុះ​ទំ​លាយ​នេះ​ ​ថា​ជា​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ទុក្ខ​ ​បុគ្គល​គប្បី​ដឹង​ ​ហេតុ​នាំឲ្យកើត​ទុក្ខ​ ​បុគ្គល​គប្បី​ដឹង​ ​សេចក្តី​ប្លែក​គ្នា​នៃ​ទុក្ខ​ ​បុគ្គល​គប្បី​ដឹង​ ​វិបាក​របស់​ទុក្ខ​ ​បុគ្គល​គប្បី​ដឹង​ ​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​ ​បុគ្គល​គប្បី​ដឹង​ ​បដិបទា​ ​ជា​ដំណើរ​ទៅកាន់​សេចក្តី​រលត់ទុក្ខ​ ​បុគ្គល​គប្បី​ដឹង​ ​ពាក្យ​ណា​ ​ដែល​តថាគត​សំដែង​ហើយ​ដូច្នេះ​ ​ពាក្យ​នុ៎ះ​ ​តថាគត​សំដែង​ហើយ​ ​ព្រោះ​អាស្រ័យហេតុ​នេះឯង​។​ ​
ថយ | ទំព័រទី ២៧៥ | បន្ទាប់
ID: 636854408818956034
ទៅកាន់ទំព័រ៖