ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤៧

បុគ្គល​នោះ​ ​ញុំាង​ផលកម្ម​នោះ​ ​ញុំាង​ឫទ្ធិ​នោះ​ ​ញុំា​ងយ​សនោះ​ ​ញុំាង​អធិបតេយ្យ​នោះ​ ​ឲ្យអស់​ហើយ​ ​ជា​អនាគាមី​ ​មិន​មកកាន់​ភព​នេះ​ទេ​ ​ម្នាល​សារីបុត្ត​ ​នេះឯង​ជាហេតុ​ ​នេះឯង​ជា​បច្ច័យ​ ​ដែល​នាំឲ្យ​ទាន​បែប​នោះ​ឯង​ ​ដែល​បុគ្គល​ឲ្យហើយ​ ​ចំពោះ​បុគ្គល​ខ្លះ​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​ជា​ទាន​មានផល​ច្រើន​ ​តែ​មិន​មាន​អានិសង្ស​ច្រើន​ ​ម្នាល​សារីបុត្ត​ ​នេះឯង​ជាហេតុ​ ​នេះ​ជា​បច្ច័យ​ ​ដែល​នាំឲ្យ​ទាន​បែប​នោះ​ឯង​ ​ដែល​បុគ្គល​ឲ្យហើយ​ ​ចំពោះ​បុគ្គល​ខ្លះ​ ​ក្នុង​លោក​នេះ​ ​ជា​ទាន​មានផល​ច្រើន​ ​មាន​អានិសង្ស​ច្រើន​។​
 [​៥០​]​ ​សម័យមួយ​ ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ព្រះ​សារីបុត្ត​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​និង​ព្រះ​មហាមោគ្គល្លាន​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​ត្រាច់​ទៅកាន់​ចារិក​ ​ក្នុង​ទក្ខិណា​គីរី​ ​ជាមួយនឹង​ភិក្ខុសង្ឃ​ច្រើន​រូប​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​នន្ទ​មាតា​ឧបាសិកា​ ​នៅក្នុង​ក្រុង​ឈ្មោះ​ ​វេឡុ​ក​ណ្ត​កៈ​ ​ក្រោក​ឡើង​ក្នុង​បច្ចូសសម័យ​នៃ​រាត្រី​ ​សូត្រ​បា​រាយ​ន​ធម៌​ ​គឺ​ព្រះ​និព្វាន​ ​ដោយ​សំឡេង​ដ៏​ពីរោះ​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​មហារាជ​ ​ឈ្មោះ​វេស្សវណ​ ​ស្តេច​ចេញទៅ​អំពី​ទិសខាងជើង​ ​ទៅកាន់​ទិសខាងត្បូង​ ​ដោយ​កិច្ច​នីមួយ​។​ ​មហារាជ​ឈ្មោះ​វេស្សវណ​ ​បានឮ​
ថយ | ទំព័រទី ១១៦ | បន្ទាប់
ID: 636854473824584143
ទៅកាន់ទំព័រ៖