ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤៧

​ក៏​ធ្វើឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​ ​សម្រេច​នូវ​គុណវិសេស​នោះ​ ​មាន​ព្រហ្មចរិយ​ធម៌​ជាទីបំផុត​ ​ដោយ​បញ្ញា​ដ៏​ឧត្តម​ ​ដោយខ្លួនឯង​ ​ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន​ ​បពិត្រ​ព្រះ​មោគ្គល្លាន​ ​អ្នក​និរទុក្ខ​ ​ទេវតា​ទាំងនោះ​ ​មាន​ញាណ​កើតឡើង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​សឧបាទិសេសៈ​ ​ក្នុង​សឧបាទិសេសៈ​ ​ដូច្នេះ​។​ ​លំដាប់នោះ​ ​ព្រះ​មហាមោគ្គល្លាន​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​ក៏​ត្រេកអរ​ ​រីករាយ​ ​ចំពោះ​ភាសិត​របស់​ព្រហ្ម​ឈ្មោះ​តិស្សៈ​ ​ហើយ​ស្រាប់តែ​បាត់​ ​អំពី​ព្រហ្មលោក​ ​មក​ប្រាកដ​ឯ​ភ្នំ​ឈ្មោះ​គិជ្ឈកូដ​ភ្លាម​ ​ដូច​បុរស​មាន​កំឡាំង​ ​លា​នូវ​ដៃ​ដែល​បត់​ចូល​ ​ឬបត់​ចូល​នូវ​ដៃ​ ​ដែល​លា​ចេញ​ ​ដូច្នោះឯង​។​ ​លំដាប់នោះ​ ​ព្រះ​មហាមោគ្គល្លាន​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​ក៏​ចូល​ទៅ​គាល់​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​លុះ​ចូល​ទៅដល់​ហើយ​ ​ក៏​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​ហើយ​អង្គុយ​ក្នុង​ទី​ដ៏​សមគួរ​។​ ​លុះ​ព្រះ​មហាមោគ្គល្លាន​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​អង្គុយ​ក្នុង​ទី​ដ៏​សមគួរ​ហើយ​ ​ក៏​ក្រាបបង្គំទូល​ដំណើរ​ ​ដែល​បាន​ចរចា​ត្រឹមណា​ ​ជាមួយនឹង​ព្រហ្ម​ ​ឈ្មោះ​តិស្សៈ​ ​ដោយសព្វគ្រប់​ ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​។​ ​ម្នាល​មោគ្គល្លាន​ ​តិ​ស្ស​ព្រហ្ម​ ​សំដែង​នូវ​បុគ្គល​អ្នក​នៅ​ដោយ​អនិមិត្ត​សមាធិ​ ​ទី៧​ ​ដល់​អ្នក​មិនបានទេ​។​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១៤៣ | បន្ទាប់
ID: 636854479500568791
ទៅកាន់ទំព័រ៖