ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤៧

​សត្វ​ទាំងនោះ​ ​មានខ្លួន​ជា​ឧបមា​ ​ព្រោះ​ខ្លួន​ជាទីស្រឡាញ់​ដ៏​ឧត្តម​ ​បុគ្គល​ក្រោធ​ ​ដែល​ជ្រប់​ទៅ​ក្នុង​រូប​ផ្សេង​ ​ៗ​ ​រមែង​សម្លាប់​នូវ​ខ្លួន​ដោយហេតុ​ផ្សេង​ ​ៗ​។​ ​ពួក​ជន​ដែល​ជ្រប់​ទៅ​ ​(​ក្នុង​រូប​ផ្សេង​ ​ៗ​)​ ​ហើយ​ ​រមែង​សម្លាប់​ខ្លួន​ដោយ​ដាវ​ ​ទំពាស៊ី​នូវ​ថ្នាំពិស​ ​ចងក​សម្លាប់​ ​ទម្លាក់​ខ្លួន​ក្នុង​ជ្រោះ​ភ្នំ​។​ ​ជន​ទាំងឡាយ​ ​កាល​ធ្វើ​នូវ​អំពើ​ ​ជាហេតុ​នាំឲ្យ​សាបសូន្យ​ ​ចាក​សេចក្តី​ចំរើន​ផង​ ​ជាហេតុ​នឹង​សម្លាប់​ខ្លួន​ផង​ ​រមែង​មិនបាន​ដឹងខ្លួន​ទេ​ ​បុគ្គល​ដែល​មាន​សេចក្តី​ក្រោធ​ ​កើតឡើង​ហើយ​ ​រមែង​វិនាស​មិនខាន​។​ ​អន្ទាក់​ ​គឺ​សេចក្តី​ស្លាប់​នេះ​ ​ជា​គុហា​ ​ជាទី​អាស្រ័យ​នៅ​ ​ដោយ​សភាព​នៃ​សេចក្តី​ក្រោធ​ ​ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ​ ​បុគ្គល​គួរ​ផ្តាច់ផ្តិល​នូវ​សេចក្តី​ក្រោធ​នោះ​ចេញ​ ​ដោយ​ទមៈ​បញ្ញា​ ​ព្យាយាម​ ​និង​មគ្គ​សម្មាទិដ្ឋិ​ ​បណ្ឌិត​គប្បី​ផ្តាច់ផ្តិល​ ​នូវ​អកុសល​មួយ​ ​ៗ​។​ ​បុគ្គល​គប្បី​សិក្សា​នូវ​ធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ដូច្នេះ​ថា​ ​យើង​ទាំងឡាយ​ ​កុំ​មានមុខ​ក្រញូវ​ឡើយ​។​ ​