ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤៩

 ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ភិក្ខុ​ខ្លះ​ ​ក្នុង​សាសនា​នេះ​ ​ជា​អ្នកមាន​បញ្ញា​ ​ឈ្លាសវៃ​ ​ស្គាល់​នូវ​ខេត្ត​ ​ជា​អ្នក​ប្រសប់​ ​ក្នុង​ការ​ស្ងាត់​ចាក​កាម​ទាំងឡាយ​ ​ស្ងាត់​ចាក​អកុសលធម៌​ទាំងឡាយ​ ​ហើយ​បាន​ដល់​បឋមជ្ឈាន​ ​ប្រកបដោយ​វិតក្កៈ​ ​និង​វិចារៈ​ ​មានតែ​បីតិ​ ​និង​សុខ​ ​ដែល​កើតអំពី​សេចក្ដី​ស្ងាត់​ ​ក៏​យ៉ាងនោះ​ដែរ​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ខំ​សេព​ ​ខំ​ចំរើន​ ​ខំធ្វើ​ឲ្យ​រឿយ​ ​ៗ​ ​នូវ​និមិត្ត​នោះ​ ​បាន​តាំង​ទុក​នូវ​និមិត្ត​ដែល​ខ្លួន​តាំង​ទុក​ល្អ​ហើយ​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​មាន​សេចក្ដី​ត្រិះរិះ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​បើ​ដូច្នោះ​ ​គួរតែ​អាត្មាអញ​ ​រម្ងាប់​វិតក្កៈ​ ​និង​វិចារៈ​ ​ហើយ​ដល់​នូវ​ទុតិយជ្ឈាន​ ​ជា​ធម្មជាត​កើតមាន​ក្នុង​សន្ដាន​នៃ​ខ្លួន​ ​ប្រកបដោយ​សេចក្ដី​ជ្រះថ្លា​ ​គឺ​សទ្ធា​ ​មាន​សភាព​ជា​ចិត្ត​ខ្ពស់​ឯក​ ​មិន​មាន​វិតក្កៈ​ ​មិន​មាន​វិចារៈ​ ​មានតែ​បីតិ​ ​និង​សុខ​ ​ដែល​កើតអំពី​សមាធិ​គឺ​ ​បឋមជ្ឈាន​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​មិនបាន​សម្រេច​ទុតិយជ្ឈាន​ ​ក៏​រម្ងាប់​នូវ​វិតក្កៈ​ ​និង​វិចារៈ​។​បេ​។​ ​បាន​ដល់​ទុតិយជ្ឈាន​។​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​ខំ​សេព​ ​ខំ​ចំរើន​ ​ខំធ្វើ​ឲ្យ​រឿយ​ ​ៗ​ ​នូវ​និមិត្ត​នោះ​ ​បាន​តាំង​ទុក​នូវ​និមិត្ត​ដែល​ខ្លួន​តាំង​ទុក​ល្អ​ហើយ​ ​ភិក្ខុ​នោះ​ ​មាន​សេចក្ដី​ត្រិះរិះ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​បើ​ដូច្នោះ​ ​គួរតែ​អាត្មាអញ​នឿយណាយ​ចាក​បីតិ​ ​ជា​អ្នក​ប្រកបដោយ​ឧបេក្ខា​ផង​ ​មានសតិ​ ​និង​សម្បជញ្ញៈ​ផង​ ​សោយ​នូវ​សុខ​ ​ដោយ​នាមកាយ​ផង​ ​ព្រះ​អរិយៈ​ទាំងឡាយ​ ​តែង​សរសើរ​បុគ្គល​ដែល​បាន​នូវ​តតិយជ្ឈាន​នោះ​ថា​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១៣៥ | បន្ទាប់
ID: 636854890565050334
ទៅកាន់ទំព័រ៖