ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤៩

​ម្នាល​អានន្ទ​ ​កាល​តថាគត​យល់ឃើញ​ថា​ ​អ​វិតក្ក​ជ្ឈាន​នុ៎ះ​ ​ជា​របស់​ស្ងប់​ដូច្នេះ​ ​ចិត្ត​ក៏​ត្រឡប់ជា​ស្ទុះ​ទៅ​ ​ជ្រះ​ថា្ល​ ​តាំងនៅ​ ​ចុះ​ស៊ប់​ក្នុង​អ​វិតក្ក​ជ្ឈាន​ឡើង​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​តថាគត​ ​ព្រោះ​រម្ងាប់​នូវ​វិតក្កៈ​ ​និង​វិចារៈ​។​បេ​។​ ​ហើយ​ចូលកាន់​ទុតិយជ្ឈាន​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​កាល​តថាគត​ ​ប្រព្រឹត្ត​នៅ​ដោយ​វិហារធម៌​នេះ​ ​សញ្ញា​ ​និង​មនសិ​កា​រៈ​ ​ប្រកបដោយ​វិតក្កៈ​ ​ក៏​ជ្រួលច្រាល់​ឡើង​ ​ការ​ជ្រួលច្រាល់​នៃ​សញ្ញា​ ​និង​មនសិ​កា​រៈ​នោះ​ ​ទុកជា​អាពាធ​របស់​តថាគត​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​សេចក្ដីទុក្ខ​ ​គប្បី​កើតឡើង​ដល់​បុគ្គល​ដែល​ធ្លាប់​មាន​សេចក្ដីសុខ​ ​សេចក្ដីទុក្ខ​នោះ​ ​នឹង​ប្រព្រឹត្តទៅ​ ​ដើម្បី​អាពាធ​ជា​កំណត់​ ​មាន​ឧបមា​ដូចម្ដេច​មិញ​ ​មាន​ឧបមេយ្យ​ដូច​សញ្ញា​ ​និង​មនសិ​កា​រៈ​របស់​តថាគត​ ​ប្រកបដោយ​វិតក្កៈ​ ​ដែល​ជ្រួលច្រាល់​ឡើង​ ​ការ​ជ្រួលច្រាល់​នៃ​សញ្ញា​ ​និង​មនសិ​កា​រៈ​នោះ​ ​ទុកជា​អាពាធ​របស់​តថាគត​ ​ដូច្នោះឯង​។​
​ ម្នាល​អានន្ទ​ ​តថាគត​ ​មាន​សេចក្ដី​ត្រិះរិះ​ដូច្នេះ​ថា​ ​បើ​ដូច្នោះ​ ​អញ​គួរ​ជា​អ្នក​ព្រងើយកន្តើយ​ ​ព្រោះ​ប្រាសចាក​បីតិ​ផង​ ​ជា​អ្នក​ប្រកបដោយ​សតិ​ ​និង​សម្បជញ្ញៈ​ផង​ ​សោយ​សេចក្ដីសុខ​ ​ដោយ​នាមកាយ​ផង​ ​រួច​ចូលកាន់​តតិយជ្ឈាន​ ​ដែល​ព្រះ​អរិយៈ​ទាំងឡាយ​ ​សរសើរ​ថា​ ​បុគ្គល​អ្នក​ដល់​តតិយជ្ឈាន​ ​ជា​អ្នក​ព្រងើយកន្តើយ​ ​មានស្មារតី​នៅជា​សុខ​។​ ​

ID: 636854899909044780

ទៅកាន់ទំព័រ៖ ១ ២ ៣ ៤ ៥ ៦ ៧ ៨ ៩ ១០ ១១ ១២ ១៣ ១៤ ១៥ ១៦ ១៧ ១៨ ១៩ ២០ ២១ ២២ ២៣ ២៤ ២៥ ២៦ ២៧ ២៨ ២៩ ៣០ ៣១ ៣២ ៣៣ ៣៤ ៣៥ ៣៦ ៣៧ ៣៨ ៣៩ ៤០ ៤១ ៤២ ៤៣ ៤៤ ៤៥ ៤៦ ៤៧ ៤៨ ៤៩ ៥០ ៥១ ៥២ ៥៣ ៥៤ ៥៥ ៥៦ ៥៧ ៥៨ ៥៩ ៦០ ៦១ ៦២ ៦៣ ៦៤ ៦៥ ៦៦ ៦៧ ៦៨ ៦៩ ៧០ ៧១ ៧២ ៧៣ ៧៤ ៧៥ ៧៦ ៧៧ ៧៨ ៧៩ ៨០ ៨១ ៨២ ៨៣ ៨៤ ៨៥ ៨៦ ៨៧ ៨៨ ៨៩ ៩០ ៩១ ៩២ ៩៣ ៩៤ ៩៥ ៩៦ ៩៧ ៩៨ ៩៩ ១០០ ១០១ ១០២ ១០៣ ១០៤ ១០៥ ១០៦ ១០៧ ១០៨ ១០៩ ១១០ ១១១ ១១២ ១១៣ ១១៤ ១១៥ ១១៦ ១១៧ ១១៨ ១១៩ ១២០ ១២១ ១២២ ១២៣ ១២៤ ១២៥ ១២៦ ១២៧ ១២៨ ១២៩ ១៣០ ១៣១ ១៣២ ១៣៣ ១៣៤ ១៣៥ ១៣៦ ១៣៧ ១៣៨ ១៣៩ ១៤០ ១៤១ ១៤២ ១៤៣ ១៤៤ ១៤៥ ១៤៦ ១៤៧ ១៤៨ ១៤៩ ១៥០ ១៥១ ១៥២ ១៥៣ ១៥៤ ១៥៥ ១៥៦ ១៥៧ ១៥៨ ១៥៩ ១៦០ ១៦១ ១៦២ ១៦៣ ១៦៤ ១៦៥ ១៦៦ ១៦៧ ១៦៨ ១៦៩ ១៧០ ១៧១ ១៧២ ១៧៣ ១៧៤ ១៧៥ ១៧៦ ១៧៧ ១៧៨ ១៧៩ ១៨០ ១៨១ ១៨២ ១៨៣ ១៨៤ ១៨៥ ១៨៦ ១៨៧ ១៨៨ ១៨៩ ១៩០ ១៩១ ១៩២ ១៩៣ ១៩៤ ១៩៥ ១៩៦ ១៩៧ ១៩៨ ១៩៩ ២០០ ២០១ ២០២ ២០៣ ២០៤ ២០៥ ២០៦ ២០៧ ២០៨ ២០៩ ២១០ ២១១ ២១២ ២១៣ ២១៤ ២១៥ ២១៦ ២១៧ ២១៨ ២១៩ ២២០ ២២១ ២២២ ២២៣ ២២៤ ២២៥ ២២៦ ២២៧ ២២៨ ២២៩ ២៣០