ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៤៩

​របស់​តថាគត​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​សេចក្ដីទុក្ខ​ ​គប្បី​កើតឡើង​ ​ដល់​បុគ្គល​ដែល​ធ្លាប់​មាន​សេចក្ដីសុខ​ ​សេចក្ដីទុក្ខ​នោះ​ ​នឹង​ប្រព្រឹត្តទៅ​ ​ដើម្បី​អាពាធ​ជា​កំណត់​ ​មាន​ឧបមា​ដូចម្ដេច​មិញ​ ​មាន​ឧបមេយ្យ​ដូច​សញ្ញា​ ​និង​មនសិ​កា​រៈ​ ​របស់​តថាគត​ ​ប្រកបដោយ​ឧបេក្ខា​ ​ដែល​ជ្រួលច្រាល់​ឡើង​ ​ការ​ជ្រួលច្រាល់​នៃ​សញ្ញា​ ​និង​មនសិ​កា​រៈ​នោះ​ ​ទុកជា​អាពាធ​ ​របស់​តថាគត​ ​ដូច្នោះឯង​។​
​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​តថាគត​ ​មាន​សេចក្ដី​ត្រិះរិះ​ដូច្នេះ​ថា​ ​បើ​ដូច្នោះ​ ​គួរតែ​អញ​ចូលកាន់​អាកាសានញ្ចាយតន​ជ្ឈាន​ ​ដោយ​ការ​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​ថា​ ​អាកាស​មិន​មាន​ទីបំផុត​ដូច្នេះ​ ​ព្រោះ​កន្លង​បង់​នូវ​រូបសញ្ញា​ ​ព្រោះ​រលត់​បដិឃ​សញ្ញា​ ​ព្រោះ​មិន​ធ្វើ​ទុក​ក្នុងចិត្ត​នូវ​នានត្ត​សញ្ញា​ ​ដោយ​ប្រការ​ទាំងពួង​។​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​កាល​តថាគត​ ​យល់ឃើញ​ថា​ ​អាកាសានញ្ចាយតន​ជ្ឈាន​នុ៎ះ​ ​ជា​របស់​ស្ងប់​ដូច្នេះ​ ​ចិត្ត​ក៏​មិន​ស្ទុះ​ទៅ​ ​មិន​ជ្រះថ្លា​ ​មិន​តាំងនៅ​ ​មិន​ចុះ​ស៊ប់​ ​ក្នុង​អាកាសានញ្ចាយតន​ជ្ឈាន​ឡើយ​ ​ម្នាល​អានន្ទ​ ​ទើប​តថាគត​ ​មាន​សេចក្ដី​ងឿងឆ្ងល់​ដូច្នេះ​ថា​ ​ហេតុអ្វី​ ​បច្ច័យ​អ្វី​ ​កាល​អញ​យល់ឃើញ​ថា​ ​អាកាសានញ្ចាយតន​ជ្ឈាន​នុ៎ះ​ ​ជា​របស់​ស្ងប់​ដូច្នេះហើយ​ ​ចិត្ត​ក៏​មិន​ស្ទុះ​ទៅ​ ​មិន​ជ្រះថ្លា​ ​មិន​តាំងនៅ​ ​មិន​ចុះ​ស៊ប់​ ​ក្នុង​អាកាសានញ្ចាយតន​ជ្ឈាន​ ​

ID: 636854900863319362

ទៅកាន់ទំព័រ៖ ១ ២ ៣ ៤ ៥ ៦ ៧ ៨ ៩ ១០ ១១ ១២ ១៣ ១៤ ១៥ ១៦ ១៧ ១៨ ១៩ ២០ ២១ ២២ ២៣ ២៤ ២៥ ២៦ ២៧ ២៨ ២៩ ៣០ ៣១ ៣២ ៣៣ ៣៤ ៣៥ ៣៦ ៣៧ ៣៨ ៣៩ ៤០ ៤១ ៤២ ៤៣ ៤៤ ៤៥ ៤៦ ៤៧ ៤៨ ៤៩ ៥០ ៥១ ៥២ ៥៣ ៥៤ ៥៥ ៥៦ ៥៧ ៥៨ ៥៩ ៦០ ៦១ ៦២ ៦៣ ៦៤ ៦៥ ៦៦ ៦៧ ៦៨ ៦៩ ៧០ ៧១ ៧២ ៧៣ ៧៤ ៧៥ ៧៦ ៧៧ ៧៨ ៧៩ ៨០ ៨១ ៨២ ៨៣ ៨៤ ៨៥ ៨៦ ៨៧ ៨៨ ៨៩ ៩០ ៩១ ៩២ ៩៣ ៩៤ ៩៥ ៩៦ ៩៧ ៩៨ ៩៩ ១០០ ១០១ ១០២ ១០៣ ១០៤ ១០៥ ១០៦ ១០៧ ១០៨ ១០៩ ១១០ ១១១ ១១២ ១១៣ ១១៤ ១១៥ ១១៦ ១១៧ ១១៨ ១១៩ ១២០ ១២១ ១២២ ១២៣ ១២៤ ១២៥ ១២៦ ១២៧ ១២៨ ១២៩ ១៣០ ១៣១ ១៣២ ១៣៣ ១៣៤ ១៣៥ ១៣៦ ១៣៧ ១៣៨ ១៣៩ ១៤០ ១៤១ ១៤២ ១៤៣ ១៤៤ ១៤៥ ១៤៦ ១៤៧ ១៤៨ ១៤៩ ១៥០ ១៥១ ១៥២ ១៥៣ ១៥៤ ១៥៥ ១៥៦ ១៥៧ ១៥៨ ១៥៩ ១៦០ ១៦១ ១៦២ ១៦៣ ១៦៤ ១៦៥ ១៦៦ ១៦៧ ១៦៨ ១៦៩ ១៧០ ១៧១ ១៧២ ១៧៣ ១៧៤ ១៧៥ ១៧៦ ១៧៧ ១៧៨ ១៧៩ ១៨០ ១៨១ ១៨២ ១៨៣ ១៨៤ ១៨៥ ១៨៦ ១៨៧ ១៨៨ ១៨៩ ១៩០ ១៩១ ១៩២ ១៩៣ ១៩៤ ១៩៥ ១៩៦ ១៩៧ ១៩៨ ១៩៩ ២០០ ២០១ ២០២ ២០៣ ២០៤ ២០៥ ២០៦ ២០៧ ២០៨ ២០៩ ២១០ ២១១ ២១២ ២១៣ ២១៤ ២១៥ ២១៦ ២១៧ ២១៨ ២១៩ ២២០ ២២១ ២២២ ២២៣ ២២៤ ២២៥ ២២៦ ២២៧ ២២៨ ២២៩ ២៣០