ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៥

 [​១៦៤​]​ ​សម័យ​នោះ​ ​មាន​ភិក្ខុនី១រូប​គិតថា​ ​ការ​ជម្រះ​ដោយ​ទឹក​ ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​ហើយ​ ​(​គិត​ដូច្នោះ​ហើយ​)​ ​ក៏​ធ្វើការ​ជម្រះ​ដោយ​ទឹក​ឲ្យ​ជ្រៅ​ពេក​ ​ហើយក៏​ធ្វើឲ្យ​កើ​ត​ដម្បៅ​ក្នុង​ទី​ជាទី​បន្ទោបង់​នូវ​ទឹ​ក​មូត្ត​។​ ​ទើប​ភិក្ខុនី​នោះ​ ​ប្រាប់​សេចក្តី​នុ៎ះ​ដល់​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​។​ ​ពួក​ភិក្ខុនី​ណា​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​តិច​។​បេ​។​ ​ពួក​ភិក្ខុនី​នោះ​ក៏​ពោលទោស​ ​តិះដៀល​ ​បន្តុះ​បង្អាប់​ថា​ ​ភិក្ខុនី​មិនសមបើ​នឹង​ធ្វើការ​ជម្រះ​ដោយ​ទឹក​ឲ្យ​ជ្រៅ​ពេក​សោះ​។​បេ​។​ ​ព្រះអង្គ​ត្រាស់​សួរ​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ឮថា​ ​ភិក្ខុនី​ធ្វើការ​ជម្រះ​ដោយ​ទឹក​ឲ្យ​ជ្រៅ​ពេក​ ​ពិតមែន​ឬ​។​ ​ពួក​ភិក្ខុ​ក្រាបទូល​ថា​ ​បពិត្រ​ព្រះ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​ពិតមែន​។​ ​ព្រះពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ទ្រង់​តិះដៀល​ថា​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ភិក្ខុនី​មិនសមបើ​នឹង​ធ្វើការ​ជម្រះ​ដោយ​ទឹក​ឲ្យ​ជ្រៅ​ពេក​ទេ​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​អំពើ​នេះ​ ​មិនមែន​នាំឲ្យ​ជ្រះថ្លា​ដល់​ពួក​ជន​ដែល​មិនទាន់​ជ្រះថ្លា​ទេ​។​បេ​។​ ​ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ​ពួក​ភិក្ខុនី​ ​ចូរ​សំដែង​ឡើង​នូវ​សិក្ខាបទ​នេះ​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​កាល​ភិក្ខុនី​ធ្វើការ​ជម្រះ​ដោយ​ទឹក​ ​ត្រូវ​ធ្វើការ​ជម្រះ​បាន​ត្រឹម​ពីរ​ថ្នាំង​ម្រាមដៃ​ជា​កំណត់​ ​កាល​ឲ្យ​កន្លង​ហួសពី​កំណត់​នោះ​ទៅ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​បា​ចិ​ត្តិ​យ​។​
ថយ | ទំព័រទី ១៦៤ | បន្ទាប់
ID: 636791195626726983
ទៅកាន់ទំព័រ៖