ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៥

ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​ ​លុះ​ភិក្ខុនី​ជាគូ​កន​លះបង់​ឧបចារ​ផុត​ទៅ​ហើយ​ ​ភិក្ខុនី​អ្នក​បណ្តេញ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​បា​ចិ​ត្តិ​យ​។​ ​ភិក្ខុនី​លះបង់​ហត្ថបាស​ ​ហើយ​ឈរ​នៅ​ក្តី​ ​និយាយ​ក្តី​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​ភិក្ខុនី​ឈរ​នៅ​ក្តី​ ​និយាយ​ក្តី​ ​មួយអន្លើដោយ​យក្ស​ក្តី​ ​ប្រេត​ក្តី​ ​បណ្ឌក​ក្តី​ ​សត្វតិរច្ឆាន​មាន​រាងកាយ​ដូច​មនុស្ស​ក្តី​ ​ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ​។​ ​
 [​១៩៦​]​ ​វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៧យ៉ាង​)​ ​គឺ​មាន​ភិក្ខុនី​ណាមួយ​ដឹងសេចក្តី​ច្បាស់​នៅជា​គំរប់​ពីរ១​ ​ភិក្ខុនី​ប្រាថ្នា​នូវ​ទី​មិន​ស្ងាត់​ ​(​ហើយ​ឈរ​នៅ​ក្តី​ ​និយាយ​ក្តី​)​១​ ​ភិក្ខុនី​មានចិត្ត​បញ្ជូន​ទៅ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ឯទៀត​ ​ហើយ​ឈរ​នៅ​ក្តី​ ​និយាយ​ក្តី១​ ​ភិក្ខុនី​មិន​មាន​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ប្រព្រឹត្ត​អនាចារ​ ​ហើយ​បណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូ​កន១​ ​ភិក្ខុនី​មាន​កិច្ច​ ​ហើយ​បណ្តេញ​ភិក្ខុនី​ជាគូ​កន១​ ​ភិក្ខុនី​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុនី​ជា​ខាងដើម​បញ្ញត្តិ១​។​

​អន្ធការ​វគ្គ​ ​សិក្ខាបទ​ទី៥​


 [​១៩៧​]​ ​សម័យ​នោះ​ ​ព្រះពុទ្ធ​ជា​ម្ចាស់​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​គង់នៅ​វត្ត​ជេតវន​ ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​សេដ្ឋី​ ​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី​។​ ​សម័យ​នោះ​ឯង​ ​មាន​ភិក្ខុនី១រូប​ជា​ជីតុន​ប្រកបដោយ​និច្ចភត្ត​របស់​ត្រកូល១​។​ ​កាលនោះ​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១៨៩ | បន្ទាប់
ID: 636791204445531390
ទៅកាន់ទំព័រ៖