ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ០៥

តថាគត​ឲ្យ​ឈ្មោះថា​ ​អាសន្ទិ​។​ ​គ្រែ​ដែលគេ​វិចិត្រ​ដោយ​សត្វ​កាច​ទាំងឡាយ​លើក​ទៅមក​បាន​ ​ឈ្មោះថា​ ​បល្លង្ក​។​ ​ពាក្យ​ថា​ ​ប្រើប្រាស់​ ​គឺ​ភិក្ខុនី​អង្គុយ​ ​ឬ​ដេក​ដើ​អាសនៈ​នោះ​ ​ត្រូវអាបត្តិ​បា​ចិ​ត្តិ​យ​។​
 ​[​៣០០​]​ ​វារៈ​ដែល​មិន​ត្រូវអាបត្តិ​ ​(​ក្នុង​សិក្ខាបទ​នេះ​មាន៤យ៉ាង​)​ ​គឺ​ភិក្ខុនី​កាត់​ជើង​អាសន្ទិ​ ​ហើយ​ទើប​ប្រើប្រាស់១​ ​ភិក្ខុនី​ទំ​លាយ​រូប​សត្វ​កាច​ទាំងឡាយ​នៃ​បល្លង្ក​ ​ហើយ​ទើប​ប្រើប្រាស់១​ ​ភិក្ខុនី​ឆ្កួត១​ ​ភិក្ខុនី​ជា​ខាងដើម​បញ្ញត្តិ១​។​

​ចិ​ត្តា​គារវ​គ្គ​ ​សិក្ខាបទ​ទី៣​


 [​៣០១​]​ ​សម័យ​នោះ​ ​ព្រះពុទ្ធ​ដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ​ ​គង់​ក្នុង​ជេតវនារាម​ ​របស់​អនាថបិណ្ឌិក​សេដ្ឋី​ ​ទៀប​ក្រុង​សាវត្ថី​។​ ​គ្រានោះ​ឯង​ ​ឆ​ព្វ​គ្គិ​យា​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ការសូត្រ​ ​(​ឬ​អម្បោះ​)​។​ ​មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ដើរទៅ​កាន់​ចារិក​វិហារ​ ​ឃើញ​ហើយ​ ​ក៏​ពោលទោស​ ​តិះដៀល​ ​បន្តុះ​បង្អាប់​ថា​ ​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​មិនសមបើ​នឹង​ការ​អម្បោះ​ដូចជា​ពួក​ស្រី​គ្រហស្ថ​ ​ជា​អ្នក​បរិភោគ​កាម​សោះ​។​ ​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​បានឮ​មនុស្ស​ទាំងឡាយ​នោះ​កំពុង​ពោលទោស​ ​តិះដៀល​ ​បន្តុះ​បង្អាប់​ហើយ​។​ ​ភិក្ខុនី​ទាំងឡាយ​ណា​
ថយ | ទំព័រទី ២៦៧ | បន្ទាប់
ID: 636791254919800994
ទៅកាន់ទំព័រ៖