ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៥២

 ​បុរស​អ្នក​មិន​មានការ​ចេះដឹង​នេះ​ ​តែង​ចាស់​ ​(​ឥតអំពើ​)​ ​ដូច​គោ​បំរើ​សាច់​របស់​វា​ ​តែង​ចំរើន​ឡើង​ ​តែ​ប្រាជ្ញា​របស់​វា​មិន​ចំរើន​ឡើយ​។​
 កាល​តថាគត​មិនទាន់​បាន​ជួបប្រទះ​ ​(​ពោធិញ្ញាណ​ ​រវល់​តែ​)​ ​ស្វះស្វែង​រក​ជាងផ្ទះ​ ​គឺ​តណ្ហា​ ​អ្នកធ្វើ​ផ្ទះ​ ​គឺ​អត្តភាព​ ​ក៏​អន្ទោល​ទៅកាន់​សង្សារវដ្ដ​ ​មាន​ជាតិ​ដ៏​ច្រើន​ ​សេចក្តី​កើត​ ​ជា​ទុ​ក្ខ​រឿយ​ៗ​។​ ​
 នែ​ជាងផ្ទះ​ ​អ្នកឯង​ធ្វើ​ផ្ទះ​គឺ​អត្តភាព​ ​តថាគត​ឃើញ​ហើយ​ ​អ្នក​នឹង​ធ្វើ​ផ្ទះ​ ​(​របស់​តថាគត​)​ ​ទៀត​ ​មិនបាន​ឡើយ​ ​ឆ្អឹងជំនី​ ​គឺ​កិលេស​របស់​អ្នក​ទាំងអស់​ ​តថាគត​កាច់​បំបាក់​អស់ហើយ​ ​ដម្បូល​ផ្ទះ​ ​គឺ​អវិជ្ជា​ ​តថាគត​កំចាត់​ចោល​ហើយ​ ​ចិត្ត​របស់​តថាគត​ ​ដល់​ព្រះនិព្វាន​ ​ដែល​មាន​សង្ខារ​ប្រាស​ហើយ​ ​តថាគត​ ​បាន​ដល់​ធម៌​ជា​គ្រឿង​ក្ស័យ​តណ្ហា​ទាំងឡាយ​ហើយ​។​
 ​ជនពាល​ទាំងឡាយ​ ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចរិយ​ធម៌​ ​មិនបាន​ទ្រព្យ​ ​ក្នុង​កាល​ខ្លួន​នៅជា​កំឡោះ​ ​ក្រមុំ​ ​រមែង​សញ្ជប់សញ្ជឹង​ ​ដូច​សត្វ​ក្រៀល​ចាស់​ ​សំកុក​នៅក្នុង​ភក់​ដែល​អស់​ត្រី​ហើយ​។​
 ជនពាល​ទាំងឡាយ​ ​មិន​ប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចរិយ​ធម៌​ ​មិនបាន​ទ្រព្យ​ ​ក្នុង​កាល​ខ្លួន​នៅ​កំឡោះ​ ​ក្រមុំ​ ​រមែង​ដេក​ថ្ងូរ​ ​សោក​ស្តាយទ្រព្យ​ចាស់​ទាំងឡាយ​ ​ដូច​ព្រួញ​ដែល​ផុត​ចាក​ខ្សែ​បន្លោះ​ ​ដូច្នោះ​។​

​ចប់​ ​ជរា​វគ្គ​ ​ទី១១​។​

ថយ | ទំព័រទី ៥៤ | បន្ទាប់
ID: 636864808168184787
ទៅកាន់ទំព័រ៖