ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៥២

 ​តណ្ហា​នុ៎ះ​ ​ជា​ទោស​ជាតិ​ដ៏​លាមក​ ​ផ្សាយ​ទៅ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ផ្សេង​ ​ៗ​ ​ក្នុង​លោក​ ​គ្រប​សង្កត់​បុគ្គល​ណា​ ​សេចក្តី​សោក​ស្តាយ​ ​តែង​ចំរើន​ឡើង​ ​ដល់​បុគ្គល​នោះ​ ​ដូច​ស្បូវរណ្តាស​ ​ដែល​ត្រូវ​ភ្លៀង​ធ្លាក់ចុះ​ជញ្ជ្រំ​ហើយ​ ​ពន្លក​លូត​លេចឡើង​ ​ដូច្នោះ​ដែរ​។​
 ចំណែក​ជន​ណា​ ​គ្រប​សង្កត់​តណ្ហា​ដ៏​លាមក​ ​ក្នុង​លោក​ ​ដែលគេ​ឆ្លង​បាន​ដោយ​កម្រ​នោះ​ ​សេចក្តី​សោក​ស្តាយ​ ​តែង​ធ្លាក់​ចេញ​ចាក​ជន​នោះ​ឯង​ ​ដូច​ដំណក់ទឹក​ដែល​ធ្លាក់ចុះ​ចាក​ស្លឹក​ឈូក​ ​ដូច្នោះ​ដែរ​។​
 ព្រោះហេតុនោះ​ ​បាន​ជាត​ថា​គត​ ​ប្រាប់​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ​មាន​ប៉ុន្មាន​រូប​ ​ដែល​មក​ប្រជុំ​ក្នុង​ទីនេះ​ ​សេចក្តី​ចំរើន​ ​ចូរ​មានដល់​អ្នក​ទាំងឡាយ​ទាំង​ប៉ុណ្ណោះ​ចុះ​ ​អ្នក​ទាំងឡាយ​ ​ចូរ​រំលើង​ឫស​តណ្ហា​ចោលចេញ​ ​ដូច​បុគ្គល​ត្រូវការ​ដោយ​ស្បូវភ្លាំង​ ​គាស់​ស្បូវរណ្តាស​ចោលចេញ​ ​ដូច្នោះ​។​
 មារ​កុំ​រុករាន​អ្នក​ទាំងឡាយ​រឿយ​ ​ៗ​ ​ដូច​ខ្សែទឹក​ ​កាច់​បំបាក់​ដើម​បបុស​ ​ដូច្នោះ​ឡើយ​។​
 ​កាលបើ​ឫស​ឈើ​ ​មិន​មាន​សេចក្តី​អន្តរាយ​ ​នៅ​មាំមួន​ទេ​ ​ដើមឈើ​ទុកជា​កាប់​ចោល​ហើយ​ ​ក៏​តែង​ដុះឡើង​ទៀត​បាន​ ​មាន​ឧបមា​ដូចម្តេច​មិញ​ ​កាលបើ​ត​ណ្ហា​នុ​ស័យ​ ​បុគ្គល​ ​កំចាត់​មិនទាន់​បាន​ហើយ​ ​ទុក្ខ​ ​(​មាន​ជាតិទុក្ខ​ជាដើម​)​ ​នេះ​ ​ក៏​តែង​កើត​រឿយ​ ​ៗ​ ​មាន​ឧបមេយ្យ​ដូច្នោះឯង​។​
ថយ | ទំព័រទី ៩២ | បន្ទាប់
ID: 636865040733486761
ទៅកាន់ទំព័រ៖