ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៥២

​លុះ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ទ្រង់​បាន​ជ្រាប​ច្បាស់​សេចក្តី​នុ៎ះហើយ​ ​ទើប​ទ្រង់​បន្លឺ​ឧទាន​នេះ​ ​ក្នុង​វេលា​នោះ​ថា​ ​។​
​ពួក​ជន​អ្នក​មិន​សង្រួម​ ​តែង​ចាក់ដោត​គេ​ដោយ​វាចា​ ​ដូចជា​ ​(​ទាហាន​តទល់​)​ ​កាល​ចាក់​ដំរី​ ​ដែល​ទៅកាន់​សង្រ្គាម​ ​ដោយ​សរ​ទាំងឡាយ​ ​ភិក្ខុ​បានឮ​ពាក្យ​អាក្រក់​ ​ដែល​ពួក​ជន​ដទៃ​ពោល​ហើយ​ ​ជា​អ្នកមាន​ចិត្ត​មិន​ប្រទូស្ត​ ​ហើយ​គប្បី​អត់ទ្រាំ​បាន​។​ ​សូត្រ​ ​ទី៨​។​

​ [​១០៨​]​ ​ខ្ញុំ​បាន​ស្តាប់​មក​យ៉ាងនេះ​។​ ​សម័យមួយ​ ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ទ្រង់​គង់នៅ​ក្នុង​វត្ត​វេឡុវ័ន​ ​កលន្ទក​និវាប​ស្ថាន​ ​ជិត​ក្រុង​រាជគ្រឹះ​។​ ​គ្រានោះ​ឯង​ ​ព្រះ​ឧប​សេ​នវ​ង្គន្ត​បុត្ត​ដ៏​មាន​អាយុ​ ​ទៅ​ក្នុង​ទីស្ងាត់​ ​ហើយ​សម្ងំ​នៅ​ ​មានចិត្ត​ត្រិះរិះ​កើតឡើង​យ៉ាងនេះ​ថា​ ​ឱ​ហ្ន៎​ ​អញ​ពេញជា​មានលាភ​ ​ឱ​ហ្ន៎​ ​អញ​ពេញជា​បាន​ល្អ​ ​(​ព្រោះ​)​ ​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ជា​គ្រូ​អញ​ ​ព្រះអង្គ​ជា​ព្រះអរហន្ត​សម្មាសម្ពុទ្ធ​ផង​ ​អញ​ក៏បាន​ចេញ​ចាក​ផ្ទះ​ចូល​ទៅកាន់​ផ្នួស​ ​ក្នុង​ធម្មវិន័យ​ដែល​ព្រះមានព្រះភាគ​ ​ត្រាស់​ទុក​ដោយ​ប្រពៃ​ផង​ ​ពួក​សព្រហ្មចារី​របស់​អញ​ ​ជា​អ្នកមានសីល​ ​មាន​កល្យាណធម៌​ផង​ ​អញ​ជា​អ្នកធ្វើ​ឲ្យ​ពេញលេញ​ ​ក្នុង​សីល​ទាំងឡាយ​ផង​ ​អ្នកមាន​ចិត្ត​តាំង​មាំ​ល្អ​ ​មានចិត្ត​មូល​នឹង​ ​ក្នុង​អារម្មណ៍​តែមួយ​ផង​ ​ជា​អរហន្ត​ខីណាស្រព​ផង​ ​អ្នកមាន​ឫទ្ធិ​ច្រើន​
ថយ | ទំព័រទី ២២២ | បន្ទាប់
ID: 636865094810769805
ទៅកាន់ទំព័រ៖