ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៥៤

​ភិក្ខុ​ដឹង​នូវ​ទោស​នុ៎ះ​ថា​ ​ទុក្ខ​ ​(​កើតឡើង​)​ ​ព្រោះ​សេចក្តី​ញាប់ញ័រ​ជា​បច្ច័យ​ ​ព្រោះហេតុនោះ​ ​ភិក្ខុ​គប្បី​លះបង់​តណ្ហា​ ​រំលត់​សង្ខារ​ទាំងឡាយ​ ​ជា​អ្នក​មិន​មាន​តណ្ហា​ ​មិន​មាន​ឧបាទាន​ ​វៀរ​ស្រឡះ​ចាក​សេចក្តី​ញាប់ញ័រ​នោះ​។​
 [​៩០​]​ ​ដោយ​បរិយាយ​ដទៃទៀត​ ​មាន​ដែរ​ឬ​។​បេ​។​ ​តើមាន​ដូចម្តេច​ ​(​ត្រូវ​ប្រាប់​ថា​)​ ​សភាព​ញ័ររន្ធត់​ ​តែង​មានដល់​បុគ្គល​ដែល​អាស្រ័យ​ ​(​តណ្ហា​ ​មានះ​ ​ទិដ្ឋិ​)​ ​នេះ​ជា​អនុបស្សនា​ ​ទី​ ​១​ ​បុគ្គល​ដែល​មិន​អាស្រ័យ​ ​(​តណ្ហា​ ​មានះ​ ​ទិដ្ឋិ​)​ ​រមែង​មិន​រន្ធត់​ឡើយ​ ​នេះ​ជា​អនុបស្សនា​ទី​ ​២​ ​ភិក្ខុ​អ្នក​ពិចារណា​ឃើញ​រឿយ​ ​ៗ​ ​នូវ​សភាព​ធម៌​ដែល​ជាគូ​នឹងគ្នា​ដោយ​ប្រពៃ​យ៉ាងនេះ​ឯង​។​បេ​។​ ​ព្រះ​សាស្តា​ ​ទ្រង់​ត្រាស់​គាថា​ព័ន្ធ​ដទៃ​ ​តទៅទៀត​ថា​
 បុគ្គល​មិន​អាស្រ័យ​ ​(​តណ្ហា​ ​មានះ​ ​ទិដ្ឋិ​)​ ​រមែង​មិន​រន្ធត់​ ​បុគ្គល​អ្នក​អាស្រ័យ​នូវ​ការ​ប្រកាន់​ ​រមែង​មិន​ប្រព្រឹត្ត​កន្លង​នូវ​ការ​អន្ទោល​ទៅកាន់​អត្តភាព​នេះ​ ​និង​អត្តភាព​ដទៃ​។​ ​ភិក្ខុ​ដឹង​នូវ​ទោស​នុ៎ះ​ថា​ ​ជា​ភ័យ​ធំ​ ​ព្រោះ​ការ​អាស្រ័យ​ ​(​តណ្ហា​ ​មានះ​ ​ទិដ្ឋិ​)​ ​គប្បី​ជា​បុគ្គល​មិន​អាស្រ័យ​ ​(​តណ្ហា​ ​មានះ​ ​ទិដ្ឋិ​)​ ​មិន​មាន​ឧបាទាន​ ​មានសតិ​វៀរ​ស្រឡះ​។​
ថយ | ទំព័រទី ២៥៨ | បន្ទាប់
ID: 636865606829765616
ទៅកាន់ទំព័រ៖