ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៥៧

​ភ្នំ​ទាំងនោះ​ ​ប្រាកដ​ស្មើដោយ​កំពូល​ពពក​ដ៏​ខៀវ​ ​ឧបមា​ដូច​ផ្ទះ​មាន​កំពូល​ដ៏​ប្រសើរ​ ​មាន​សម្រែក​នៃ​ដំរី​ ​ជាទី​ត្រេកអរ​ ​តែង​ញ៉ាំង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ត្រេកអរ​។​ ​ភ្នំ​ថ្ម​ទាំងនោះ​ ​ដែល​ភ្លៀង​បន្ទរ​ហើយ​ ​មានផ្ទៃ​ជាទី​ត្រេកអរ​ ​ដែល​ឥសី​ទាំងឡាយ​ ​ធ្លាប់​អាស្រ័យ​នៅ​ហើយ​ ​ដែល​ពួក​សត្វ​ក្ងោក​ស្រែកយំ​ហើយ​ ​តែង​ញ៉ាំង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ត្រេកអរ​។​ ​(​ភ្នំ​ទាំងឡាយ​)​ ​គួរ​ដល់​ខ្ញុំ​ ​ដែល​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ចំរើន​ឈាន​ ​មានចិត្ត​ស្លុង​ទៅ​រក​ព្រះនិព្វាន​ ​គួរ​ដល់​ខ្ញុំ​ដែល​ប្រាថ្នា​ប្រយោជន៍​ ​ជា​ភិក្ខុ​មានចិត្ត​ស្លុង​ទៅ​រក​ព្រះនិព្វាន​ ​គួរ​ដល់​ខ្ញុំ​ដែល​ប្រាថ្នា​រក​សេចក្ដី​ស្រួល​ ​មានចិត្ត​ស្លុង​ទៅ​រក​ព្រះនិព្វាន​ ​ជា​អ្នក​សិក្សា​ ​គួរ​ដល់​ខ្ញុំ​ដែល​ប្រាថ្នា​ព្យាយាម​ ​មានចិត្ត​ស្លុង​ទៅ​រក​ព្រះនិព្វាន​ ​ជាតា​ទិ​បុគ្គល​។​ ​ភ្នំ​ទាំងនោះ​ដ៏​ដេរដាស​ ​ដោយ​ផ្កា​កណិការ​ ​រីក​ព្រោងព្រាត​ ​ដូច​ផ្ទៃមេឃ​ ​ដេរដាស​ដោយ​ពួក​បក្សី​ផ្សេង​ ​ៗ​ ​តែង​ញ៉ាំង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ត្រេកអរ​។​ ​ភ្នំ​ទាំងឡាយ​នោះ​ ​មិន​ច្រឡូកច្រឡំ​ដោយ​ពួក​គ្រហស្ថ​ ​មានតែ​ពួក​ម្រឹគ​នៅ​អាស្រ័យ​ ​ដេរដាស​ដោយ​ពួក​បក្សី​ផ្សេង​ ​ៗ​ ​តែង​ញ៉ាំង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ត្រេកអរ​។​ ​ភ្នំ​ទាំងនោះ​ ​មាន​ទឹកថ្លា​ ​មាន​ថ្ម​ក្រាស់​ ​ប្រកបដោយ​ពួក​ម្រឹគ​ ​មាន​កន្ទុយ​ដូច​គោ​ ​ដេរដាស​ដោយ​ទឹក​ ​និង​សារាយ​ ​តែង​ញ៉ាំង​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ត្រេកអរ​។​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១០១ | បន្ទាប់
ID: 636866985022043706
ទៅកាន់ទំព័រ៖