ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៥៧

​ថេរគាថា​ ​នវក​និបាត​

​ [​២៣៣​]​ ​ពួក​បុថុជ្ជន​ ​មិនដឹង​ថា​ ​ជរា​ ​មរណៈ​ជា​ទុក្ខ​ ​ហើយ​ជាប់​ចំពាក់​ក្នុង​ឧបាទានក្ខន្ធ​ណា​ ​អ្នកប្រាជ្ញ​មានស្មារតី​ ​បាន​កំណត់​ដឹង​ ​(​នូវ​ឧបាទានក្ខន្ធ​នោះ​)​ ​ថា​ជា​ទុក្ខ​ ​ហើយ​ចំរើន​ឈាន​ ​ក្នុង​កាលណា​ ​កាលនោះ​ ​រមែង​មិនបាន​នូវ​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ ​លើសលុប​ជាង​ឈាន​នោះ​ឡើយ​។​ ​បណ្ឌិត​ ​លុះ​លះបង់​នូវ​តណ្ហា​ ​ដែល​នាំមក​នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ ​ជា​ធម្មជាតិ​ផ្សាយ​ទៅ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ផ្សេង​ ​ៗ​ ​នាំមក​នូវ​កិលេស​ ​ជា​គ្រឿង​នាំ​សត្វ​ឲ្យ​យឺតយូរ​ ​និង​សេចក្តី​ទុក្ខ​ ​ដូចជា​ឃ្នាប​ ​មានស្មារតី​ចំរើន​ឈាន​ ​ក្នុង​កាលណា​ ​កាលនោះ​ ​រមែង​មិនបាន​នូវ​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ដ៏​លើសលុប​ជាង​ឈាន​នោះ​ឡើយ​។​ ​បុគ្គល​ពាល់ត្រូវ​មគ្គ​ដ៏​ឧត្តម​ ​ប្រកបដោយ​អង្គ​ ​៤​ ​ពីរ​ដង​ដ៏​ក្សេម​ ​ជា​គ្រឿង​ជម្រះ​នូវ​កិលេស​ទាំងអស់​ដោយ​បញ្ញា​ ​ជា​អ្នកមាន​ស្មារតី​ ​ចំរើន​ឈាន​ ​ក្នុង​កាលណា​ ​កាលនោះ​ ​រមែង​មិនបាន​នូវ​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ដ៏​ក្រៃលែង​ជាង​ឈាន​នោះ​ឡើយ​។​ ​បុគ្គល​ចំរើន​នូវ​សន្ត​បទ​ ​ដែល​ឥតមាន​សោក​ ​ប្រាសចាក​ធូលី​ ​គឺ​កិលេស​ ​ឥតមាន​បច្ច័យ​តាក់តែង​ ​ជា​គ្រឿង​ជម្រះ​នូវ​កិលេស​ទាំងអស់​ ​ផ្តាច់​នូវ​ចំណង​ ​គឺ​សញ្ញោជនៈ​ ​ក្នុង​កាលណា​ ​កាលនោះ​ ​រមែង​មិនបាន​នូវ​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ដ៏​ក្រៃលែង​ ​ជាង​ការ​ចំរើន​នូវ​សន្ត​បទ​នោះ​ឡើយ​។​

ID: 636866928931655519

ទៅកាន់ទំព័រ៖ ១ ២ ៣ ៤ ៥ ៦ ៧ ៨ ៩ ១០ ១១ ១២ ១៣ ១៤ ១៥ ១៦ ១៧ ១៨ ១៩ ២០ ២១ ២២ ២៣ ២៤ ២៥ ២៦ ២៧ ២៨ ២៩ ៣០ ៣១ ៣២ ៣៣ ៣៤ ៣៥ ៣៦ ៣៧ ៣៨ ៣៩ ៤០ ៤១ ៤២ ៤៣ ៤៤ ៤៥ ៤៦ ៤៧ ៤៨ ៤៩ ៥០ ៥១ ៥២ ៥៣ ៥៤ ៥៥ ៥៦ ៥៧ ៥៨ ៥៩ ៦០ ៦១ ៦២ ៦៣ ៦៤ ៦៥ ៦៦ ៦៧ ៦៨ ៦៩ ៧០ ៧១ ៧២ ៧៣ ៧៤ ៧៥ ៧៦ ៧៧ ៧៨ ៧៩ ៨០ ៨១ ៨២ ៨៣ ៨៤ ៨៥ ៨៦ ៨៧ ៨៨ ៨៩ ៩០ ៩១ ៩២ ៩៣ ៩៤ ៩៥ ៩៦ ៩៧ ៩៨ ៩៩ ១០០ ១០១ ១០២ ១០៣ ១០៤ ១០៥ ១០៦ ១០៧ ១០៨ ១០៩ ១១០ ១១១ ១១២ ១១៣ ១១៤ ១១៥ ១១៦ ១១៧ ១១៨ ១១៩ ១២០ ១២១ ១២២ ១២៣ ១២៤ ១២៥ ១២៦ ១២៧ ១២៨ ១២៩ ១៣០ ១៣១ ១៣២ ១៣៣ ១៣៤ ១៣៥ ១៣៦ ១៣៧ ១៣៨ ១៣៩ ១៤០ ១៤១ ១៤២ ១៤៣ ១៤៤ ១៤៥ ១៤៦ ១៤៧ ១៤៨ ១៤៩ ១៥០ ១៥១ ១៥២ ១៥៣ ១៥៤ ១៥៥ ១៥៦ ១៥៧ ១៥៨ ១៥៩ ១៦០ ១៦១ ១៦២ ១៦៣ ១៦៤ ១៦៥ ១៦៦ ១៦៧ ១៦៨ ១៦៩ ១៧០ ១៧១ ១៧២ ១៧៣ ១៧៤ ១៧៥ ១៧៦ ១៧៧ ១៧៨ ១៧៩ ១៨០ ១៨១ ១៨២ ១៨៣ ១៨៤ ១៨៥ ១៨៦ ១៨៧ ១៨៨ ១៨៩ ១៩០ ១៩១ ១៩២ ១៩៣ ១៩៤ ១៩៥ ១៩៦ ១៩៧ ១៩៨ ១៩៩ ២០០ ២០១ ២០២ ២០៣ ២០៤ ២០៥ ២០៦ ២០៧ ២០៨ ២០៩ ២១០ ២១១ ២១២ ២១៣ ២១៤ ២១៥ ២១៦ ២១៧ ២១៨ ២១៩ ២២០ ២២១ ២២២ ២២៣ ២២៤ ២២៥ ២២៦ ២២៧ ២២៨ ២២៩ ២៣០ ២៣១ ២៣២ ២៣៣ ២៣៤ ២៣៥ ២៣៦ ២៣៧ ២៣៨