ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៥៧

អញ​បាន​ផ្ដាច់ផ្ដិល​រាគៈ​ ​និង​ទោសៈ​ហើយ​ ​អញ​នោះ​ ​ចូល​ទៅ​រក​គល់ឈើ​ ​ហើយ​ចំរើន​ឈាន​ជា​សុខ​ថា​ ​ឱ​ ​សុខ​ណាស់​តើ​។​

​ថេរី​ភិក្ខុនី​មួយ​រូប​ ​មាន​នាម​ ​និង​គោត្រ​ ​មិន​ប្រាកដ​។​


 ​[​២៨៧​]​ ​សួយ​ក្នុង​ជនបទ​ឈ្មោះ​កាសី​ ​មាន​ចំនួន​ប៉ុន្មាន​ ​សួយ​របស់ខ្ញុំ​ ​ក៏​មាន​ចំនួន​ប៉ុណ្ណោះ​ដែរ​ ​អ្នក​និគម​ ​បាន​ធ្វើ​ ​(​ទ្រព្យ​ចំនួន​ ​៥០០​)​ ​នោះ​ ​ឲ្យ​ជា​ថ្លៃ​ ​ហើយ​តាំង​ទុក​នូវ​ខ្ញុំ​ ​(​ដោយ​ឈ្មោះថា​អឌ្ឍ​កាសី​)​ ​ដែល​មាន​ថ្លៃ​ដោយ​ថ្លៃ​។​ ​ក្នុង​កាលជាខាងក្រោយមក​ ​ខ្ញុំ​ក៏បាន​នឿយណាយ​ក្នុង​រូប​ ​កាលបើ​នឿយណាយ​ ​ក៏​រសាយចិត្ត​ថា​ ​សូមកុំ​ឲ្យ​ខ្ញុំ​អន្ទោល​ទៅកាន់​ជាតិ​សង្សារ​រឿយ​ ​ៗ​ ​ទៀត​ ​វិជ្ជា​ ​៣​ ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើឲ្យ​ជាក់ច្បាស់​ហើយ​ ​សាសនាព្រះពុទ្ធ​ ​ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ​។​

​អឌ្ឍ​កាសី​ថេរី​។​


 [​២៨៨​]​ ​ពិតមែនតែ​ខ្ញុំ​ជា​ស្រី​ស្គម​ ​មាន​ជំងឺ​ ​មាន​កំឡាំង​ថយ​ខ្លាំង​ ​ច្រត់​ដម្បង​ឡើង​ទៅលើ​ភ្នំ​។​ ​ដាក់​នូវ​សង្ឃាដី​ ​ផ្កាប់​នូវ​បាត្រ​ទុក​ ​(​អង្គុយ​)​ ​លើ​ភ្នំ​ ​អាច​ទំ​លាយ​នូវ​គំនរ​ងងឹត​ ​គឺ​មោហៈ​បាន​ ​ហើយ​សង្កត់សង្កិន​នូវ​ខ្លួន​ ​(​ដោយ​ការ​ទំ​លាយ​នូវ​គំនរ​ងងឹត​ ​គឺ​មោហៈ​នោះ​ឯង​)​។​

​ចិ​ត្តា​ថេរី​។​


 [​២៨៩​]​ ​ពិតមែនហើយ​តែ​ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​រងទុក្ខ​ ​មាន​កំឡាំង​ថមថយ​ ​មាន​វ័យ​កន្លង​ជ្រុល​ហើយ​ ​ច្រត់​ដំបង​ឡើង​ទៅលើ​ភ្នំ​។​ ​
ថយ | ទំព័រទី ១៥០ | បន្ទាប់
ID: 636867000374701827
ទៅកាន់ទំព័រ៖