ព្រះត្រៃបិដក ភាគ ៥៩

 ​[​១០៨០​]​ ​ជន​ណា​ ​មាន​គេ​សាកសួរ​សេចក្តី​ទុក្ខ​របស់​ខ្លួន​ ​ហើយ​និយាយប្រាប់​ ​(​នូវ​សេចក្តី​កំបាំង​របស់​ខ្លួន​)​ ​ក្នុង​កាលមិនគួរ​ ​មិត្រ​ទាំងឡាយ​ ​ជា​អ្នក​មិន​ត្រេកអរ​ចំពោះ​ជន​នោះ​ក៏​មាន​ ​ជា​អ្នក​ស្វែងរក​នូវ​ប្រយោជន៍​ ​មាន​សេចក្តី​ទុក្ខ​ចំពោះ​ជន​នោះ​ ​ក៏​មាន​។​
 [​១០៨១​]​ ​អ្នកប្រាជ្ញ​ដឹង​នូវ​កាលគួរ​ ​(​នឹង​និយាយប្រាប់​)​ ​ផង​ ​ដឹង​នូវ​មេធា​វិ​ជន​ថា​ ​មានចិត្ត​តែមួយ​ជាមួយនឹង​ខ្លួន​ផង​ ​ទើប​គួរ​ប្រាប់​នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ទាំងឡាយ​ ​ដល់​ជន​ឯទៀត​ ​មាន​ប្រការ​ដូច្នោះ​ ​ហើយ​គប្បី​បញ្ចេញ​នូវ​ពាក្យ​ដ៏​ពីរោះ​ ​ជា​ពាក្យ​មានប្រយោជន៍​។​
 [​១០៨២​]​ ​អ្នកប្រាជ្ញ​កាលបើ​សំឡឹង​រំពឹង​ឃើញ​នូវ​ហិរិ​ ​និង​ឱត្តប្បៈ​ ​ជាក់ច្បាស់​ហើយ​ ​រមែង​ដឹង​នូវ​ទុក្ខ​ ​ដែល​ខ្លួន​ពិបាក​ទ្រាំ​ថា​ ​សេចក្តី​សុខ​ ​ដែល​នឹង​មានដល់​អាត្មាអញ​ ​មិនមែន​មាន​ ​(​ព្រោះ​ការ​លើក​ធុរៈ​ ​ដាក់​ទម្ងន់​ទៅលើ​អ្នកដទៃ​ទេ​)​ ​ហើយក៏​អត់ទ្រាំ​ទុក្ខ​ដ៏​ខ្លាំងក្លា​តែម្នាក់ឯង​។​
 [​១០៨៣​]​ ​បពិត្រមហារាជ​ ​ទូលព្រះបង្គំ​ជា​អ្នក​ត្រូវការ​ដោយ​ទ្រព្យ​ ​(​យក​ទៅ​បូជា​)​ ​ដល់​អាចារ្យ​ ​ទើប​ដើរ​សូម​គេ​ក្នុង​ដែន​ ​និគម​ ​និង​រាជធានី​។​
ថយ | ទំព័រទី ២៨០ | បន្ទាប់
ID: 636868154356625818
ទៅកាន់ទំព័រ៖